Κάτι παιδιά

Βλέπω κάτι παιδιά

που δεν έχουνε μέλλον,

γιατί κάποιοι τους διαγράψαν

την ελπίδα, την χαρά,

ανταμώνουν τις νυχτιές

στις πλατείες, στους δρόμους

και κοιτάζονται πάντα

με σιωπηλές, εύθραυστες ματιές,

μεταγγίζουν τη θλίψη

με καπνούς από τσιγάρα,

ακουμπάνε στους άλλους

με της λύπης τη ματιά,

βομβαρδίζουν απάτητα,

απρόσιτα μέρη

με κοκτέιλ απόγνωσης,

σε μπουκάλια κλειστά,

τραγουδάνε τους ύμνους

μιας αδυσώπητης νιότης

κι ανεμίζουν σημαίες

με το χρώμα της καρδιάς.

Βλέπω κάτι παιδιά

που διαλέξαν για πάντα,

στη ζωή που τραβούν,

να παραμείνουν παιδιά,

αγωνίζονται με τα όπλα

ατελέσφορης ελπίδας,

βουτηγμένης στη γνώση

που δεν τους τα έδωσε όλα,

σχηματίζουν αγέλες,

σφυρηλατούν αλυσίδες,

κομματιάζουν εξουσίες

και ξαπλώνουν στις φτέρες,

η ανάπαυση τούς βρίσκει

σε ανήλιαγα μέρη,

ν' αναλώνονται ανέμελα

πίνοντας, στη ζωή τους τη βρύση.

Βλέπω κάτι παιδιά

που δεν έχουνε μέλλον

γιατί άρπαξαν, μόνοι,

τη ζωή τους γερά.

Δεν τους σκιάζουν οι μέρες

που θαρθούν ούτε οι κρότοι,

γιατί φτιάχνουν το δικό τους το μέλλον

με τα χέρια αγκαλιασμένα,

με τα χέρια σφικτά!

[για όλη τη μεγάλη παρέα / 10 Μαρτίου]