Φόβος

Δεν φοβάμαι το σκοτάδι,

μαύρο, πυκνό,κρύβει το άγνωστο,

απλώνεται ύπουλα και σαρώνει

στο διάβα του,

τις τρυφερές ψυχές, τα εύθραυστα κορμιά.

Μαύρος αδερφός σε μαύρη πανοπλία,

αλύπητα μαστιγώνει

τις ανθρώπινες αυταπάτες,

τα καλοκαιρινά όνειρα,

την αισιοδοξία της ζωής,

με μοχθηρή καρδιά!

Του θανάτου το κοφτερό λεπίδι,

την παγωμένη αντανάκλαση

ενός χλωμού φωτός,

τον φύλακα των σκοτεινών πυλών,

δεν φοβάμαι, δεν υπολογίζω.

Του Άδη τα σοκάκια,

πληγές βαθιές του σκοταδιού,

το ρίγος της άρπας

που τραγουδά τη στιγμή του χωρισμού,

δεν φοβάμαι, δεν κακίζω.

Ανοίγω την ψυχή μου να μ' αγκαλιάσει,

η φλόγα του ψύχους,

η ζέστη του χάους,

τα όρια του απέραντου.

Δεν φοβάμαι να περπατήσω μόνος,

κι ο θάνατος βιώνει την απόλυτη μοναξιά!

Δεν φοβάμαι τον ρόγχο

της στερνής πνοής,

το τελευταίο παλμό της καρδιάς,

κι ο θάνατος γνωρίζει το πέρας του,

τη φτώχεια, το κενό στην άδεια του καρδιά!

Φοβάμαι τη μέρα που θ' αναδιπλώσουμε

τις μαύρες σημαίες μας, τα χαμόγελά μας,

τον πόθο για ζωή,

φοβάμαι τη μέρα που θ' απελπιστούμε,

τη μέρα που θα πούμε

δεν θα ξανάρθει η αυγή.

[στην ελπίδα]