αποχαιρετισμός

 

Είν’ ο λυγμός που ξεπηδά και σφίγγει την ψυχή μας,

είναι της πίκρας οδηγός, της ζήσης φυλακή μας,

φίλε δυο λόγια μοναχά μέσα απ’ την καρδιά μας

μιας κι η ζωή μάς φύλαγε να φύγεις μακριά μας,

δεν είναι η ώρα π’ αγρυπνά στο δειλινό ακτίνα,

δεν είναι ούτε πρωινό με τέτοια καταιγίδα,

είναι η ώρα που ζητάς να σταματήσ’ η γη,

βάρη να μη φορτώνουνε τις πλάτες οι καημοί,

είναι της θάλασσας ξηρά,

του ουρανού λιβάδι,

είναι η όχθη του γιαλού,

η καταχνιά το βράδυ,

φίλε σήμερα σιγοτραγουδάς και σιγοψιθυρίζεις

στου ουρανού τις απλωσιές, την πλάτη μάς γυρίζεις,

φίλε δεν είναι τ’ ουρανού τα άστρα που φεγγίζουν

της φαμελιάς σου ο καρπός κι η αγάπη φτερουγίζουν,

κάποτε θάρθει η στιγμή μαζί να σεργιανάμε,

να πλέκουμε στα όνειρα εικόνες που κρατάμε,

θαν’ ο ιστός της άνοιξης, του θέρους η ζεστάδα,

θαν’ της σποράς σου ο καρπός, της μάνας η λαμπάδα,

γιατί απάνω στ’ όνειρο έρχεται καβαλάρης

ο ήχος των μελλοντικών γενιών, το δώρο που θα πάρεις

γιατ’ είναι του συντρόφου η αγκαλιά και των παιδιών η λάμψη

π’ ανατολές και δειλινά θ’ αδράξουνε στην πλάση,

και μεσ’ απ’ τις αγνές καρδιές

που ΄ναι σπορά δική μας

αθάνατοι θ’ αντέξουμε

την αναχώρησή μας…