ΦΑΤΝΗ

 

 

 

 

 

 

Σε φάτνη όσοι γεννηθούν,

σ’  αυτόν τον κόσμο θα πορευθούν

αθώοι κι άσπιλοι, εχθροί και φίλοι,

μητέρας γάλα θάχουν στα χείλη.

 

Στης φάτνης το σπήλαιο, σ’ άστρων το φως

άνθρωποι θα’ναι κι όχι θεός,

ανέστιοι, πρόσφυγες , ξεριζωμένοι,

άστεγοι, πένητες και κολασμένοι,

άρρωστοι, γέροντες, παιδιά δαρμένα

άτομα απρόσωπα, κυνηγημένα,

γιατί της φάτνης μοναδικός

ένας στο σύμπαν ειν’ ο σκοπός,

κατατρεγμός, κρύο , βροχή

σ’  ανάσες ζώων η θαλπωρή,

 

με κάθε άνθρωπο συναλλαγή,

ελπίδα, θάρρος, ζωή απλή

τρανή να γίνει, στεντόρεια φωνή:

 

λύτρωση τώρα για τον φτωχό,

φως για τον πλάνητα χωρίς σκοπό,

αλάτι της γης, έρμη αγάπη

γιατί είσαι απλός, είσαι απ’ τη φάτνη,

απλού τεχνίτη ο μαθητής,

πλάθεις την ύλη, είσαι κριτής…

 

τ’  αστέρια πλανεύουν μα δεν  οδηγούν

εκεί στη φάτνη και στην κοπριά

με μάτια που αιώνια γελούν κι απορούν

θωρείς τριγύρω απανθρωπιά,

κακία και οργή σ’ όσους μισούν,

απληστία, φθόνος  και αρπαγή,

για πρωτεία και κάλλη αναμονή,

 

εκεί στη φάτνη αν γεννηθείς,

στου κόσμου το δάκρυ κουβαλητής

το ξέρεις πως για κάθε μία πληγή

το ίαμα θάσαι σε κάθε στιγμή

εκεί στο λίκνο τ’ ανθρώπου πάνω

με χώμα και δάκρυ εγώ σε πλάθω,

δάσκαλος δεν είσαι μα μαθητής

για κάθε σκλάβο οδηγητής,

 

πατέρα, μητέρα έχεις κι εσύ

θα πονέσουν, θα κλάψουν κάθε στιγμή

με ύστατο πόνο, με θεία οργή

γιατί ξέρουν

πως ήρθες κι εσύ μεσ’ τις οδύνες του τοκετού

τις άγριες ώρες του φονικού,

μοίρα κοινή,

σ’ ενώνει εδώ πέρα με κάθε ζωή,

 

αγώνας, ιδρώτας, αίμα, χολή,

το ξύδι πίνεις να σβήσεις τη δίψα

αυτή που ανοίγει η κάθε πληγή

γιατί  τριγύρω το ακατανόητο,

με τ’ άδικο κυριαρχεί,

 

εσύ που γεννήθηκες εδώ

πατέρα ποτέ δεν είχες θεό,

γονείς σου θα γίνουν τα όπλα εκείνα

ρομφαία και δόρυ, μπαρούτι και σφήνα

ψηλά να σηκώσεις τ’  ονείρου αχλή

γιατί  στην εικόνα σου ελπίζει η ψυχή,

αυτή π’ αθάνατη τροφοδοτεί

στη σκέψη του δούλου πάντα οργή,

 

εσείς που σε φάτνη θα γεννηθείτε,

εκεί θα ζήσετε και θ’ αντρωθείτε

μέσα σας πάντοτε γινετ’ αρχή

η μία και μόνη  ορθή διδαχή:

πως χωρίς αγώνα, χωρίς ιδρώτα,

μ’ ανάσα καυτή

αν το τέρας δεν πνίξετε τ’ εκμεταλλευτή,

όποιος σε φάτνη θα γεννηθεί

κι έρχεται εδώ, αν δεν λυτρωθεί

θα βασανιστεί, θα λοιδορηθεί,

αντικείμενο θα’ γίνει κι όχι ορμή,

αυτός που μένει πάντα στην άκρη,

αυτός που  νίπτεται  με ξένο δάκρυ,

αυτός που διαρκώς σ’ άλλους αφήνει

την ουράνια και γήινη αψιά σαγήνη,

αυτός για πάντα δούλος θα μένει

και δε θα σωθεί

γιατί στη φάτνη γεννιέται, ζει και προσμένει

την ύστατη εκείνη, άγρια στιγμή

 που στη ζωή θα σταυρωθεί!