Πέτρα, ακατέργαστη πληγή,
πέτρα γεμάτη με ρωγμές
ριγμένη σε βάθη ανήλιαγα
θολών νερών τις στροφιλιές,
στου πέλαγου το κύμα
αναμετράς στιγμές μουσών,
έρμη, φτωχή, πολύπειρη,
εστία μαγισσών,
τριφύλλι και αγράμπελη και σκίνο και θυμάρι,
το κλάμα της που έχασε το έχει για καμάρι,
τ’ αυλακωμένο πρόσωπο γεμίζουνε λειχήνες,
βότσαλα , αρμύρα η τροφή κι αμμουδερά κοχύλια,
φωνή στα σύμπαντα αντηχεί σε παγωμένους μήνες
στο φως του φεγγαριού
αλλοπαρμένη, αιώνια κατάρα,
δικά της ουρλιαχτά, κραυγές,
βουή κι αντάρα
τρέμει το σεληνόφως,
τρέμει ο βοριάς που προσκυνά
έρμους ονειροπαρμένους
της γης τα ορφανά,
γη, χώρα ξενιτιάς, κορφολογάς γεράνι
μοσχολεμονιά, αγριελιά, μνήματα και σταυρούς,
σταυρούς φωλιές στα ξωτικά, στ’ ατίθασο κοπάδι,
σ’ υπόγεια νερά, στα σωθικά, φιλεύονται νεκροί,
πέτρα ριγμένη στα νερά, βάρδια ναυτών,
λοστρόμων, ναυτικών κι απέλπιδων σωρός,
πέτρα άγονη, ανεμοδαρμένη, πληγές γεμάτη,
βαριά μέταλλα σου κάρφωσαν,
παντοτινά αντικριστά για σένα ο καιρός,
βαρύς θυμός, ίδρος σκιών, αίμα μορφών
χαρακωμένων, σταυρωμένων, αιώνια διωγμένων
ονειροπόλων παιδιών μιας πανσπερμίας άστρων
περιπλανώμενων και με τη γη ερωτευμένων,
βράχος αδάμαστος, βράχος άκαρπος, στείρος,
βράχος ποτισμένος με οργή κι ελπίδα, ορφανός,
βράχος αετοφωλιά, τ’ αντάρτη μετερίζι,
βράχος που δεν τον πρόδωσε, βράχος που τον στηρίζει
στο μοναχό του όνειρο, στην κούφια του ελπίδα,
με ρόδα, φραγκοστάφυλα, τύλιξε με φροντίδα,
χωρίς λούστρο, μ’ ασθμαίνουσα τη χόβολη,
με δίκοπη, απαστράπτουσα και κοφτερή λεπίδα
χώρο λατρείας έφτιαξε σε ξέχερσο αλώνι
μη μείνουνε δίχως σκεπή, ποτέ οι νεκροί της μόνοι,
δίχως ψαλτάδες, κληρικούς, δίχως και θυμιατήρια,
με το αίμα της να κοινωνούν τα άχραντα μυστήρια
αυτός ο βράχος στέριωσε
μ’ ακλόνητα θεμέλια
ποτίζει με υδρόμελο
ξεσηκωμένα ασκέρια,
ο βράχος πια δε σκιάζεται,
τέρατα δε λογάει,
στην άβυσσο ορθώνεται
στο χάος δεν λυγάει,
μονάχος μεσ’ την ερημιά,
τους ρύπους των ανθρώπων
σκορπίζει νάρθει ξαστεριά
λευτέρωμα των τόπων….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου