ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΟΥ

 

Σύστημα σ' ευχαριστώ

μ' έκανες να μην πονώ,

να μη νοιώθω αδυναμία

ν' αγαπώ τη μοχθηρία,

σύστημα αφέντη και προστάτη

με ραντίζεις με αλάτι

για να ξέρω πως θα νοιώσω

αν τολμήσω να θυμώσω,

ω, παντοτινέ μου φίλε

μ' έκανες "πιστέ μου σκύλε"

ξεροκόμματο μου δίνεις

πάντα πίνω ό,τι πίνεις,

"μέσα κάτσε, μη μιλάς"

συμβουλές σωστές σκορπάς,

"δες τι γίνεται πιο πέρα,

σάρκες, αίματα, φοβέρα,

μην τολμήσεις να σκεφτείς,

μη ζητάς, μην απορείς,

μέσ' τ' αγαπημένο σπίτι

κάτσε και θα σού'βρω νοίκι",

σύστημά μου σε λατρεύω,

ό,τι καταπιώ χωνεύω:

τη φωνούλα του παιδιού,

τη ζωή του αλλουνού,

κάθε μου επιθυμία

τη βραβεύεις με μανία,

δεν μετράς καμιά ψυχή

ό,τι θες θα πουληθεί,

σύστημά μου λατρευτό

με αντρώνεις με σταυρό

όχι άλλον για να σώσω

μα να βρω ποιον θα καρφώσω,

ποια γυναίκα θα πουλήσω,

ποιο παιδί θα ευνουχίσω,

ποιον πατέρα θα μαντρώσω

σκλάβο για παρά να δώσω!

Σ' αγαπώ και σε λατρεύω,

με τη γλώσσα σε θωπεύω,

γιατί ξέρεις να χορταίνεις

κάθε βίτσιο που υφαίνεις

σε σημαίες και στολίδια

χρυσοστόλιστα σκουπίδια,

είσαι μάγος και τεχνίτης

είσαι θύμα κι είσαι θύτης,

σύστημά μου και θεέ μου,

σήμαντρο και αδερφέ μου,

σε ευχαριστώ θερμά

όχι πια αφεντικά,

έχω πλήρη ελευθερία

(που την λεν ασυδοσία)

μ' έμαθες να περπατώ

μεσ' σε λάσπες και σκατό,

σύστημά μου σε θαυμάζω

μ' έμαθες πως να αλλάζω

τα ονόματα σωρό

να δουλεύω τον εχτρό,

φόνους, βίτσια κι αδικία

τα βαπτίζεις ευτυχία,

το να κλέβω με μανία

το 'βγαλες ελευθερία,

μα το πιο σημαντικό

ειν' πως κάθε ουρλιαχτό,

κάθε αίμα που στραγγίζει

τ' ονομάζεις πάντα "φύση",

κάθε σκλάβο και σφαγμένο,

κάθε πλάσμα κολασμένο,

κάθε μάνα βιασμένη

κάθε κόρη πουλημένη,

κάθε νήπιο αθώο

πουλημένο σ' ένα ζώο,

σε μια μήτρα σαπισμένη

στου αστού τη χαλασμένη,

βρωμερή, κρυφή φωλιά

που σαρκώνει τρωκτικά,

εκεί μέσα σύστημά μου

σ' έχω φύλακα σιμά μου,

εκεί θέλω να'μαι εγώ

σαν υπόγειο φυτό,

να μη ζω με οξυγόνο,

να μη νοιώθω ξένο πόνο,

μεσ' στο διάολου τη φάτνη

χώσε με κι ας γίνουν στάχτη,

όλα, κόσμος κι ουρανός

είμαι ο μικροαστός!!

αποχαιρετισμός

 

Είν’ ο λυγμός που ξεπηδά και σφίγγει την ψυχή μας,

είναι της πίκρας οδηγός, της ζήσης φυλακή μας,

φίλε δυο λόγια μοναχά μέσα απ’ την καρδιά μας

μιας κι η ζωή μάς φύλαγε να φύγεις μακριά μας,

δεν είναι η ώρα π’ αγρυπνά στο δειλινό ακτίνα,

δεν είναι ούτε πρωινό με τέτοια καταιγίδα,

είναι η ώρα που ζητάς να σταματήσ’ η γη,

βάρη να μη φορτώνουνε τις πλάτες οι καημοί,

είναι της θάλασσας ξηρά,

του ουρανού λιβάδι,

είναι η όχθη του γιαλού,

η καταχνιά το βράδυ,

φίλε σήμερα σιγοτραγουδάς και σιγοψιθυρίζεις

στου ουρανού τις απλωσιές, την πλάτη μάς γυρίζεις,

φίλε δεν είναι τ’ ουρανού τα άστρα που φεγγίζουν

της φαμελιάς σου ο καρπός κι η αγάπη φτερουγίζουν,

κάποτε θάρθει η στιγμή μαζί να σεργιανάμε,

να πλέκουμε στα όνειρα εικόνες που κρατάμε,

θαν’ ο ιστός της άνοιξης, του θέρους η ζεστάδα,

θαν’ της σποράς σου ο καρπός, της μάνας η λαμπάδα,

γιατί απάνω στ’ όνειρο έρχεται καβαλάρης

ο ήχος των μελλοντικών γενιών, το δώρο που θα πάρεις

γιατ’ είναι του συντρόφου η αγκαλιά και των παιδιών η λάμψη

π’ ανατολές και δειλινά θ’ αδράξουνε στην πλάση,

και μεσ’ απ’ τις αγνές καρδιές

που ΄ναι σπορά δική μας

αθάνατοι θ’ αντέξουμε

την αναχώρησή μας…