Γράφω..

Γράφω με τους λυγμούς μιας πένας

που το μελάνι έπηξε στην άκρη της,

σ’ ένα χαρτί που ρούφηξε αχόρταγα τις τελευταίες στάλες,

όπως το χώμα τις σταγόνες τις φθινοπωρινής βροχής.

Γράφω για το παράπονο ετούτης της ζωής.

Σκαρώνω στίχους, λόγια, προτάσεις και εικόνες,

λημέρια για τα πλάσματα της φαντασίας

που κρύβονται μεσ’ στα σοκάκια των γραμμών,

στη μοναξιά της νύχτας, στην ερημιά των τόπων.

Γράφω για τη σιγή του κόσμου στου άπειρου τη διάσταση,

για την ανθρώπινη στιγμή στο άπειρο του χρόνου,

για της αγάπης τα δεσμά στην πρώτη λησμονιά.

Για τις ψυχές που έγιναν ολόφωτα αστέρια

γιατί διάβηκαν τη ζωή δίχως ν’ αγαπηθούν,

Για τις απλές χαρές που χάθηκαν μέσα στην περατότητα

του ελάχιστου, στο όνειρο μιας σύντομης κραυγής.

Για τον χειμώνα που σφάλισε γερά του άνθους την ακμή.

Γράφω για σένα στις πλαγιές των έρημων αμμόλοφων,

στου ωκεανού την άβυσσο, στου ανέμου την οργή,

γράφω  για την απάνθρωπη σιγή των οριζόντων,

στη θλίψη του φθινόπωρου, στον ήχο της βροντής.

Γράφω γιατί ποτέ κανείς δεν κοίταξε κοντά του

να δει στο μισοσκόταδο του άλλου τους καημούς,

γιατί ποτέ ο άνθρωπος δεν φρόντισε ν΄ αγγίξει,

να δει του συνανθρώπου του τους τύπους του καρφιού.

Γιατί προτίμησα κι εγώ, όπως κι εσύ και όλοι

να πνίξουμε το δάκρυ μας στην άκρη του ματιού…