Τα ποιήματα που δεν θα δουν ποτέ το φως του ήλιου.

Τα πι' όμορφα ποιήματα γράφονται στα σκοτάδια

όταν τα μάτια της ψυχής ξεκόβουν απ' τα χάδια

ενός κόσμου φανταχτερού,

κόσμου που σου προσφέρει

την πρόσκαιρη απόλαυση,

τη γνώση της ημέρας,

τον πόθο μιας διάστασης,

την ηδονή, το πέρας

σε μια ζωή που αγκομαχά

βαριά στην ανηφόρα

για να προλάβει και να βρει

ό,τι της λείπει τώρα.

Τα πι' όμορφα ποιήματα ποτέ δεν θ' ακουστούν

γιατί τα χείλη κι η καρδιά τα σφράγισαν προτού

να δουν ανατολή,

προτού να δουν τον ήλιο

που σε θαμπώνει,

σε γελά,

σε ξετρελαίνει μ' ό,τι είναι

πιο εφήμερο, σαν ψεύτικο στολίδι,

μ' ό,τι βαραίνει την καρδιά,

στα χείλη στάζει ξύδι,

μ' ό,τι σε πλάνεψε βαθιά

μέσα στην παραζάλη

νομίζοντας πως σου 'δινε

μια θεϊκή αγκάλη.

Τα πι' όμορφα ποιήματα θα τα 'γραφες για κείνους

που είναι πάντα δίπλα σου, που σου γκρεμίζουν τοίχους,

σκιά της ύπαρξης που νοιώθεις

στη σύγκρουση που άρχισες

στη ζωή που αναλώνεις,

γιατί θα είναι πάντοτε το ίδιο το Εγώ σου,

η ανάσα σου, της αρτηρίας ο παλμός

κι ο μόνος ο σκοπός σου.

Γιατ' είν' αυτοί που έγιναν

ζωή μεσ' τη ζωή σου,

ανάσα στην ανάσα σου,

πνοή μεσ' την πνοή σου.

Γιατ' είν' αυτοί που αδημονούν

να δουν να ανεβαίνεις

στις κλίμακες των ουρανών,

για να σε δουν ν' αστράφτεις,

γιατί σ' αυτούς εστήριξες

τους μύχιούς σου πόθους,

κι' ίσως ποτέ δεν ένιωσες

πως είσ' ο άνθρωπός τους.

Τα πι' όμορφα ποιήματα ποτέ τους δεν θα δούνε

του ήλιου τη φεγγοβολιά,τη μυρωδιά του κρίνου,

γιατ' είν' αυτά που έγραψες

βαθιά μεσ' την καρδιά σου,

με αίμα ανεξίτηλο

γι' αυτούς που'ναι κοντά σου.

[στη Χαρά μου]