ΟΙ ΔΥΤΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

οι δύτες του αύριο
θαρθούν στα ονειρά μας,
θα πουν "που βυθίσαμε,
που βρίσκεται η καρδιά μας;"

κι εμείς με χαμόγελο
και μ' ένα λουλούδι
θ' αρχίσουμε πάλι
της ζωής το τραγούδι!

νερά διασχίσαμε,
θεριά αντικρίσαμε,
αφρούς ανταριάξαμε,
καημούς τραγουδήσαμε,

στα όρια τ' όνείρου
τη ζωή μας τη χτίσαμε,
με δάκρυ, με γέλιο
ποτέ δεν φοβηθήκαμε

γενιά τ' απείρου
με γεύση σιδήρου,
το αίμα που φτύναμε
μ' ανάσα χαρίζαμε,

ν' ανθίσουν οι κήποι,
να βγούνε στον ήλιο
κρυμμένα τραγούδια,
καμένα λουλούδια,

οι δύτες του αύριο
θα'ρθουν μ' αγωνία
κρυμμένα σεντούκια
να βρουν στη γωνία,

θαμμένα στο βούρκο
μιας θάλασσας ξένης
που ήταν στα όνειρα
ίσκιος μιας πλάνης χαμένης,

οι δύτες του αύριο
θα ζουν μ οξυγόνο
στα βάθη βυθών
ανέραστων, ξεχασμένων,

με μάσκες περίπλοκες
κι εξοπλισμούς καταδύσεων
το μόνο που θα'βρουν
ελπίδες ζωής κολασμένων,

οι δύτες που θα'ρθουν
ποτέ δεν θα βρούνε
αυτό που θα τους έκανε
την ψυχή μας να δούνε,

γιατί εκεί στ' απείρου τα βάθη
εμείς τραγουδήσαμε τι είν' η αγάπη,
εκεί στο πέρας, στου φωτός την άκρη,
εκεί απωθέσαμε το δικό μας το δάκρυ....

τόσο μακρυά, τόσο κοντά..

τόσο μακρυά, τόσο κοντά..
(στον φίλο μας, εκεί που αγναντεύει την αιωνιότητα)

τσιγάρο στριφτό, κρασί δυνατό,
μια πεταλούδα σιδερένια τα όνειρά μας,
μαζί ανταμώσαμε το μέλλον
κρατήσαμε τους σφυγμούς της καρδιάς μας,

τόσο μακρυά, τόσο κοντά,
η ζωή χτυπά στο ρολόι δικούς της ρυθμούς,
χανόμαστε και βρισκόμαστε ξανά,
τόσο μακρυά, τόσο κοντά,

ο ορίζοντας είναι μια άσπρη γραμμή
γραμμένη αχνά για να χαθεί
τα πλοία σαπίζουν στα μουράγια,
μοναχικά, έρημα, όταν βρεθούν στην καμπή.

τίποτα δεν μένει εδώ, όλα πετούν
στο άπειρο ελπίδες και πόθοι,
δεν κουβαλάμε τίποτα, σώματα που γερνούν
μαζί ζήσαμε, μαζί χωρίσαμε, γιοί νόθοι

μιας νύχτας λουλούδια, παιδιά του καιρού,
φωνές που ξανά και ξανά μας μιλούν,
το σώμα φευγάτο, ψυχή μικρού παιδιού
στ' άγκιστρο σβήνει, τ' άστρα μιλούν,

τόσο μακρυά, τόσο κοντά,
για σένα υπάρχουμε, για σένα τραγουδάμε,
ζωή μάς ξεπερνάς, μας φυγάδευσες
σε σπήλαια ξένα, εκεί που τρυγάμε

καρπούς και μέλι σε ξένα χείλη,
ποτέ δεν σαρώσαμε την πλάση με μάτια θολά
γιατί είμαστε όλοι, είμαστε ένας
τόσο μακρυά μα τόσο κοντά!!