Λατρεύω

Τον ήλιο που αναγγέλλει μια νέα μέρα

προβάλλοντας αργά μέσα από μια θάλασσα που αιμορραγεί,

λατρεύω το αγέρωχο ύφος του,

την τολμηρή ματιά του.

Λατρεύω το κελάρυσμα του νερού,

το γάργαρο, μουσικό του ίχνος,

πάνω στην αγκαλιά της πέτρας

που λειάνθηκε για χάρη του.

Λατρεύω το μολυβένιο χρώμα

της καταιγίδας που καταφτάνει

καλπάζοντας, ορκισμένη εχθρός

της μονοτονίας και της πλήξης.

Το σημάδι στους τοίχους που μαρτυρά

την πνοή της ζωής που πέρασε επάνω του.

Λατρεύω την πόλη την νύχτα,

τις περιπλανώμενες ψυχές που ψάχνουν καταφύγιο.

Λατρεύω την ανάσα του ανέμου,

όπως σιγοτραγουδά ανάμεσα από τα φύλλα

των αιωνόβιων δένδρων, ψιθυρίζοντας

τη φλόγα της ατελείωτης επαφής τους!

Την κάθε μέρα λατρεύω,

γιατί στέκει αντίκρυ στο παγωμένο βλέμμα του θανάτου.

Λατρεύω το άγνωστο που σου χαρίζει

μέσα από την καθημερινότητά της.

Λατρεύω τη θλίψη στο μέτωπό σου,

γιατί μου δίνει τη δύναμη να νοιάζομαι για σένα.

Λατρεύω την πνοή σου, το μέγεθος της αδυναμίας σου,

γιατί με κάνει να νοιώθω ότι υπάρχω για σένα.

[στην Μαρία Μ., το γλυκύτερο πλάσμα του σχολείου μας!]