Απέραντο γαλάζιο.

Στις απέραντες θάλασσές σου,

στις αμμουδιές και τα βότσαλα,

στον ήχο των κοχυλιών και στη βουή του ανέμου,

μάζεψα τη σκόνη της παρουσίας σου

και τη θύελλα της θύμησής σου,

κολύμπησα στον ιδρώτα του κορμιού σου.

Παζάρεψα με τον ήλιο,

την ώρα που έδυε μεσοπέλαγα,

ψιθύρισα τα τραγούδια σου,

τους ήχους της καρδιάς σου.

Βασίλεψα στο δειλινό της θάλασσας,

στη δαντελένια ακρογιαλιά της.

Μίλησα με τ' αστέρια, μου 'παν το παράπονο

της αλύτρωτης μοναξιάς τους.

Κοιμήθηκα στον φλοίσβο των κυμάτων,

στον παφλασμό της παρουσίας σου,

στη δροσιά των χειλιών σου.

Συζήτησα με τους καταραμένους ποιητές,

μου άνοιξαν την πόρτα της μοναχικότητας,

μου έδειξαν τι σημαίνει

να ερωτεύεσαι ένα σύννεφο!

Βυθίστηκα στη λήθη της αγάπης.

Ξύπνησα στο απέραντο γαλάζιο

των ματιών σου...

[για σένα που θα το διαβάσεις βυθισμένη στις σκέψεις σου]