Η Ποίηση

Η ποίηση δεν ειν' φιλοσοφία,

η ποίηση δεν ειν' πολιτική,

δεν στέκεται στα λόγια και τις πράξεις,

η ποίηση δεν έχει λογική.

Η ποίηση μαζεύει απ' τ' αλώνια,

τον σπόρο για να γίνει το ψωμί,

η ποίηση φουντώνει κάθε βράδυ

την ώρα που βαραίνει η ζωή.

Η ποίηση δεν είναι για τους άλλους,

είναι δική σου, ειν' προσωπική,

κυλάει απ' το Είναι σου και θέλει

τον ουρανό να σμίξει με τη γη!

Η ποίηση γυρίζει στα σοκάκια,

ψάχνει να βρει το θαύμα της ζωής,

συνομιλεί μ' αλήτες στα παγκάκια,

την βρίσκει το αγιάζι το πρωί.

Η ποίηση σκαρώνει πάντα στίχους

γραμμένους με το δάκρυ της ψυχής,

χαράζει τα συνθήματα στους τοίχους

να τ' αντικρίσει η ελπίδα της αυγής.

Η ποίηση ανοίγει τις καρδιές μας,

πετάει τα καρφιά που τις κρατούν

σε τρομερούς σταυρούς ναν' καρφωμένες

το νόημα της Ύπαρξης μη δουν.

Αλλάζει τις συνήθειες, γκρεμίζει προσωπεία,

μας δίνει δύναμη, ελπίδα και ορμή

τη φλόγα της αγάπης για να βρούμε

όταν σκυμμένους θα μας έχει η ζωή.

Αυτή είν' ο μέγας τρομοκράτης,

σαρώνει μεσ' το διάβα της γοργά

κάστρα, πλάνες, ψευδαίσθηση κι απάτη,

μας οδηγεί, καλπάζοντας, ψηλά.

Η ποίηση είναι που κάνει ν' αναβλύζει

το νέκταρ που μας λείπει στη ζωή,

η ποίηση είναι που μας χαρίζει

τη δύναμη να ζούμε Εγώ κι Εσύ!

(5.45 ξημερώματα)