Μίλησα με τον θάνατο.

Συνάντησα τον θάνατο,

εκεί στην πύλη του άγνωστου,

στης ελπίδας το τελευταίο σκαλοπάτι,

τον είδα αγέρωχο, ακίνητο, σκεφτικό

να στοχάζεται το άπειρο.

Συνάντησα τον θάνατο

τη στιγμή που έστριβα το τσιγάρο μου,

τον είδα να κοιτά τον καπνό

που στροβιλίστηκε ψηλά στον ουρανό,

τη λάμψη μιας εφήμερης κάφτρας.

Στάθηκα δίπλα του,

προσπάθησα να δω τα μάτια του,

την όψη του προσώπου που αποστρέφονται όλοι.

Προσπάθησα να δω αυτά τα χέρια

που κρατούν σφιχτά την εφήμερη Ύπαρξη.

Αφουγκράστηκα τον ήχο του μαύρου πέπλου του,

τον ήχο της ανάσας του,

θαύμασα το αλύγιστο κορμί του,

τη δύναμη μιας ασυγκράτητης θέλησης

να ελέγξει το σύμπαν όλο.

Συνάντησα τον θάνατο,

η μελαγχολία αυλάκωνε το μέτωπό του,

η κενότητα το βλέμμα του,

η επανάληψη την αέναη κίνησή του.

Γνώρισα την απελπισία του, τη θλιβερότητα του στοχασμού του.

Συνάντησα τον θάνατο,

εκεί που ανάβλυζε η ζωή,

εκεί που η φύση έστηνε χορό.

Τον ρώτησα για το χάος,

έγειρε λίγο και μου έδειξε μακρυά με το δάχτυλό του,

μου είπε “ζήσε” και δεν θα το συναντήσεις πουθενά!

Συνάντησα τον θάνατο

και γνώρισα τη ζωή.

[Eblouie par la nuit à coup de lumière mortelle
A-il aimé la vie ou la regarder juste passer?]