Σκέψου Ανθρωπάκο!

Σκέψου,

βαριά κουβέντα, δύσκολη λέξη,

με το μυαλό να κοιτάζει μέσα από θαμπωμένα κρύσταλλα

μια εικονική ευημερία, ένα ψεύτικο όνειρο,

σου ζητούν να σκεφτείς, να λογαριάσεις

πως θα παρουσιαστείς φτιασιδωμένος, αποδεκτός

σε μια αγέλη λύκων που καραδοκεί το λάθος βήμα σου!

Σκέψου,

ποτέ δεν το ξανάκανες, βυθισμένος σε μια αυταρέσκεια

μιας ζωής θυσιασμένης στο εφήμερο, στο παροδικό,

στην απόλαυση της στιγμής, στην κενότητα της επιλογής,

στην εικονική λατρεία μιας άθλιας παράδοσης

φτηνού και υστερόβουλου κομματισμού,

επιλογής ηγέτη – ποιμένα για το κοπάδι.

Σκέψου,

ποτέ δεν το επιδίωξες, ποτέ δεν το ήθελες

γιατί απεμπόλησες το δικαίωμα να έχεις άποψη, λόγο.

Επειδή βούτηξες διαδοχικά στο βούρκο της μεγάλης ιδέας,

της καπηλείας της πατρίδας, του εθνικο-χριστιανισμού, του φασισμού.

Γιατί αρνήθηκες την πατρίδα όπως και τον χριστό,

γιατί προσκύνησες το χρώμα του χρήματος, την προσωπική ιδιοτέλεια,

γιατί έκλεισες τα μάτια στο αίμα που πλημμύρισε τον τόπο σου,

γύρισες τη πλάτη στους έντιμους, σ' αυτούς που αντιστάθηκαν,

γιατί ποτέ δεν αναρωτήθηκες γιατί αυτός ο τόπος έχει τόσους ήρωες.

Σκέψου,

ποτέ δε στάθηκες στο ζοφερό μέλλον των παιδιών σου,

ποτέ δεν αναρωτήθηκες – επειδή δεν σκεφτόσουν – για τη θυσία της δημοκρατίας

στον τόπο που ποτέ δεν τη γνώρισε.

Ποτέ δεν κοίταξες στα μάτια τον συνάνθρωπό σου,

επειδή δεν είχες το θάρρος να αντικρίσεις τη δική σου γύμνια,

τον όλεθρο που βασίλευε στη ψυχή σου,

το σκόπελο πάνω στον οποίο οδηγούσες τόσες και τόσες ζωές,

εξασφαλίζοντας την αθλιότητα της δικής σου.

Σκέψου,

θα μπορέσεις ποτέ να μάθεις να σκέφτεσαι,

θα μπορέσεις ποτέ να σταθείς όρθιος,

ν' αγκαλιάσεις τον εχθρό σου,

να αρθρώσεις μια συγγνώμη στα θύματα που σκόρπισε

η αδιαφορία σου.

Σκέψου,

αν μπορείς,

πως αν σκεφτείς θα υπάρξεις,

θα γίνεις αυτόνομος, αυτεξούσιος, αυτόγνωτος.

Σκέψου,

δεν είναι αργά, η ιστορία δε βιάζεται...

(στον Φόβο μπροστά στην Ελευθερία / Ε. Φρομμ)