Ανάσταση

Το μέταλλο των καρφιών ποτίστηκε από το αίμα

του Άνθρωπου που η ζωή τον έκανε θεό.

Καινούργιος Προμηθέας στον ξύλινο Καύκασο

κι ανθρώπινα πτηνά, ανελέητα, κατασπαράζουν

τη σάρκα του.

Πράγμα συνηθισμένο, πράγμα αποδεκτό,

να κουβαλάς ένα σταυρό βαδίζοντας για του κρανίου τον τόπο.

Μάτια πολλά να σε κοιτούν γεμάτα απορίες,

γιατί επέλεξες τη ζωή κι όχι τον θάνατο, που ζουν,

τον καθημερινό.

Λιωμένος ορείχαλκος μιλάει στα ουράνια πλάσματα,

όταν η γλώσσα της καμπάνας χτυπά τα σωθικά της,

καλεί τη φύση όλη ν' αρματωθεί ελπίδες

στον ήχο της εξέγερσης ενάντια στα τάγματα

του ολέθρου .

Κοίταξες από ψηλά και είδες τους ανέστιους,

τους πεινασμένους, τους άρρωστους, της απελπισίας

τους πιστούς,

είδες ψυχές αδέσποτες, στη γη ναν' καρφωμένες,

είδες να ουρλιάζουν φοβερά σ' επιθανάτιους λυγμούς.

Γνώρισες της ανθρωπότητας την άθλια ματαιοδοξία,

την παραίτηση, της ζωής τον συμβιβασμό.

Είδες σπηλιές απύθμενες να δίνουν καταφύγιο

σ' αυτούς που απαρνήθηκαν τη σύγκρουση

των ουρανών.

Ενστάλαξες, στους εκλεκτούς, την πίστη για το μέλλον,

δάκρυ στο δάκρυ ξέπλυνες αόρατες πληγές.

Το αίμα σου πρόσφερες, νάμα των πεταλούδων,

να πιουν και να σκοτώσουνε τον Ιανταλμπαώθ,

σηκώθηκες κι ανέτειλε από τη δύση ο ήλιος,

της ελπίδας ο στρατός βροντοχτυπά τα όργανα

ενός ξεσηκωμού,

στον άνθρωπο χάρισες, απλόχερα, τη δύναμη να βλέπει,

να στέκεται ορθός μπροστά στον χαλασμό,

ασυμβίβαστος, ορθός, αμείλικτα ταγμένος,

στη σωτηρία των ψυχών, στην επανάσταση των μαζών!

[σ' όλους αυτούς που σταυρώνονται καθημερινά]