Ασπίδες και κράνη.

Γέμισε ο πλανήτης

εργαλεία θανάτου,

μηχανισμούς καταστολής, όπλα θηριωδίας.

Απρόσωπα όντα,

μεταλλαγμένοι άνθρωποι -

σιδερόφρακτες κενότητες,

πλημμύρισαν τη σκηνή

μιας θείας τραγωδίας.

Δεν αγωνιούν, δεν ελπίζουν.

Η ελπίδα θέλει φρόνημα, καρδιά

και πνεύμα ελευθερίας.

Συντάσσονται σε σχηματισμούς

για την καταδίωξη της αξιοπρέπειας,

για την ανάδειξη της δουλοπρέπειας,

εχθροί της φαντασίας.

Γεύονται τα ανθρώπινα σπλάγχνα

που ασταμάτητα ξεχύνονται

στο βωμό της επιβίωσης, της αγωνίας.

Οι λύκοι φόρεσαν στολίδια,

σύμβολα αρχαίων εποχών.

Ο ήλιος αρνείται το αντιφέγγισμα

στα σιδερένια πρόσωπα.

Του κεφαλιού το περικάλυμμα

έπνιξε τη σκέψη, τη δυνατότητα επιλογής.

Τα όπλα καταστολής στόμωσαν, δεν παίρνουν γέμισμα,

το αίμα έπηξε απάνω στη σκανδάλη

ενός χεριού που έγινε προέκταση, μέσα στη ζάλη,

όπλου αφανισμού, όπλου υποστολής

της ανθρωπιάς...

Κράνη κι ασπίδες, ορδές ληστών

τις συντηρούν, ορδές από αγρίμια

τις στελέχωσαν.

Ξυρισμένα κρανία, παγανιστικά σύμβολα,

ο θρίαμβος του Υπάνθρωπου

που φοβήθηκε ο Φρειδερίκος,

αναδεικνύεται στη θέση των μαχητών

που κράτησαν ατρόμητοι τα πολυβόλα της ελπίδας,

τις λόγχες ανυποχώρητων ψυχών,

τα κράνη του φωτός, τα ξίφη της ελευθερίας.

Η αγωνία και ο ιδρώτας, οι μόνοι σύντροφοί τους,

επειδή φοβούνται...

επειδή οι ψυχές τους έρπουν....

μπροστά στη λάμψη της εξέγερσης,

στον μαύρο αδερφό που έρχεται καλπάζοντας

να σαρώσει, δίχως οίκτο, τις άθλιες υπάρξεις.

Επειδή γνωρίζουν ότι η Ανατολή ποτέ δεν καταστέλλεται!

[στον φίλο μου τον Τάσο, απ' τους ελάχιστους Διανοούμενους, για το δώρο που δεν του έκανα..]