Ήρθε ο καιρός.

-->

Ήρθε, και πάλι, ο καιρός να ξύσουμε τη λήθη,

ν' ανακαλύψουμε ξανά εικόνες μαγικές,

ήρθε ο καιρός που πρόσκαιρα θα διώξουμε τη θλίψη,

λατρείες ν' αναδείξουμε για μνήμες παιδικές.

Ηρθ' η στιγμή ν' απλώσουμε μεσ' το κενό μας βλέμμα

το χρώμα εκείνο που γελά στην κάθε ερημιά,

να νοιώσουμε πως της ζωής αρπάζουμε τα γκέμια

και 'μεις, οι αναβάτες της, τη σπρώχνουμε μπροστά.

Μετ' από μέρες άγονες, νύχτες παρατημένες

στου πόνου μας την άδικη κι άγρια μοναξιά,

ήρθ' η στιγμή να δώσουμε σε όψεις αγριεμένες

αυτό που δεν το ζήσαμε ποτέ αληθινά.

Στα πλάσματα του ονείρου μας, που γύρω μας γυρνάνε,

σε πλάνες, λάθη, απάτες και ντροπές,

ήρθε ο καιρός να πούμε πια πως πίσω δεν κοιτάμε

και πως για μας ο κόσμος μας πήρε άλλες στροφές.

Τα κρίνα που μαράθηκαν, τα ρόδα που μαδήσαν,

τ' αγριολούλουδα που ζήσανε μονάχα μία μέρα,

καμέλιες και γιασεμιά, τουλίπες που ραγίσαν,

όλα αυτά που κάηκαν στον άγριο αέρα,

μεσ' την καρδιά μας στήσαμε ξανά, τους δώσαμε το χώρο

αυτόν που αναζητήσανε στ' ανθρώπινα παρτέρια,

τους δείξαμε πως η ζωή γεννιέται απ' τον σπόρο

που μέσα μας γεννά βλαστούς σαν δίνουμε τα χέρια.

Ήρθε η ώρα κι η στιγμή να βγούμε και να πούμε

πως στην αγάπη δώσαμε, ξανά, χώρο για τη ζωή

να πλέξει μέσα μας, βαθιά, κλαδιά για να βρεθούμε

στ' άστρα και ν' αγναντεύουμε ολόρθοι πια τη γη.


(αφιερωμένο εξαιρετικά στον ξεχωριστό μου φίλο Παναγιώτη Σκουρκέα)