Ψυχές.

Βυθίστηκα στα κείμενα του γέρου φιλοσόφου

κι είδα μέσ' τα κενά που άφηναν οι λέξεις κι οι γραμμές

σύμβολα, τάχα, μυστικά που οδηγούνε κάπου

όταν αδέσποτες γυρνούν οι ανθρώπινες ψυχές.

Πλανήθηκα στα όρια του κόσμου και του χάους,

είδα το σκότος ζωντανό να έχει προστριβές

με τ' άπειρου το άγνωστο, με του φωτός τη λάμψη,

ν' αγωνιούν πως θα ρουφήξουν, άπληστα, ανθρώπινες ψυχές.

Είδα σταγόνες αίματος στους οφθαλμούς του Πλάστη

στους καταπράσινους αγρούς ν' ανάβουν πυρκαγιές,

βουνά να ισοπεδώνουνε, να σβήνουν απ' το χάρτη

ότι με θάρρος στήριξε τις ανθρώπινες ψυχές.

Αφουγκράστηκα τον θόρυβο μιας φύσης που ματώνει

σε κάθε ήλιου αναλαμπή, σε κάθε σιγαλιά,

είδα το χώμα ν' αναριγεί και χέρια να απλώνει

ν' αρπάξει, να ποδοπατά κάθε ανθρώπινη χαρά.

Γεράκια να ουρλιάζουνε χυμώντας στον αέρα,

δαίμονες καβαλάρηδες σε μίσους ερπετά,

δράκοντες να ξερνούν φωτιές, τη γη να κάνουν ξέρα

ανθρώπινες ψυχές να μην φανούν ξανά.

Είδ' αριθμούς να παίζουνε παιχνίδια με τη λήθη,

είδα το τέρας να γελά σε κάθε μας στιγμή,

θεούς να ξεπροβάλλουνε με θώρακες στα στήθη,

για να μην πληγωθούν ποτέ από καμιά ψυχή.

Στο κάλος του άπειρου Φωτός αντίκρυσα τον χάρο

αδιάντροπα ν' αποστερεί το υπέρτατο Αγαθό,

απ' των ανθρώπων τις ψυχές που αναζητούν τον φάρο

για να 'βρουν, να βιώσουνε το τέλος το καλό.

Μεσ' στις στροφές, στα σύμβολα, σημεία χαραγμένα

σε κέρινο εκμαγείο μιας γνώσης νοσηρής,

είδα τον Νου να χάνεται για νά 'βρει μαζεμένα

όσα ποτέ δεν πρόβλεψε η μοίρα ανθρώπινης ψυχής.

Είδα τον τρόμο να γελά μέσ' στις παλινωδίες

του ανθρώπινου, φθαρτού και πρόσκαιρου μυαλού,

να του φωνάζει πως ποτέ αυτές οι τραγωδίες

τις ψυχές μας δεν θ' αφήσουνε τραβώντας για αλλού!

Είδα νεκρούς να ζωντανεύουνε, το σύμπαν να γυρίζει

σε κύκλους απροσδιόριστους, μια πίσω μια μπροστά,

τους ζωντανούς να θάβονται κι η γη μας να στριγγλίζει

στην άσπλαχνη οδήγηση απ' όντα θεϊκά.

Μ' αυτό που ξέχωρα, θαρρώ, φάνταζε πιο λαμπρό

ήταν του τύραννου, η δίκαιη, η θεία καταδίκη,

το άγριο μαρτύριο μιας άγριας ψυχής

που οδηγούσε, βλοσυρά, τ' ανθρώπινα τα μίση

ν' αφανιστούν, να φτιάξουνε σύμπαντ' αρμονικά

που στις ανθρώπινες ψυχές θα δώσουνε τη λύση

σπίτι να βρουν σε κείμενα που υμνούνε τη χαρά.