Παις εν καμίνω
Ο κηπουρός επέμενε : ‘’Θα πιάσει’’
Πάντως αν και κατσιασμένο ακόμη
ο μικρός το μασουλούσε με λύσσα,
φωτιά στα χείλη......ένα κοριτσάκι έκανε
τη μανα.
Ένας γιατρός μιλούσε αργά,
Κανείς δεν είχε γείτονες κοντινά σπίτια
Μόνο εγω περνώντας κοίταζα τον αφύλακτο κήπο
Εμπορικός αντιπρόσωπος με κάτι βίβλους σε μια τσάντα
ΚΡΥΩΝΕ....
Βρέθηκε να φιλιέται με πάθος
μ΄ενα τεράστιο ψάρι
Με το που εμφανίστηκε μπροστά της,
έβγαλε επιθετικά
τη γλώσσα
και την έσφιξε στην αγκαλιά του.
‘Ηταν η λίμνη;
Τα όνειρα υγρασίας που έφτιαχνε;
Ο Ψάρης πάντως δεν εμφανίστηκε
Υπήρχε.
Όσο την έσφιγγε
κοκκίνιζαν τα μάτια του.
Τα λέπια του σκληρά τη ματώναν,
τα πράγματα στο δωμάτιο πέταγαν,
ο χώρος άδειαζε,
αυτη θυμάται πια μόνον κάποιες λέξεις
κυρίως ονόματα,
τώρα δα γδαρμένη αλλα χωρίς πόνο
κολυμπά,
απολαμβάνει την ανάσα
με τα βράγχια
‘’εραστή.... δεν έχω πια βάρος
πότε πέθανε η μάνα μου;
Το φανταζόμουν γκρι
μα είναι γαλανό
ως και το αίμα μου,
απλά κάνει
πολύ κρύο....
η υγρασία είναι;’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου