Ο καιρός μας πάει πρίμα.

“στο κτήνος ορμάτε, ψυχή βαθιά”,

στα χείλη των Ελλήνων ξαναψυθιρίζεται το όνειρο,

στα χείλη των Ελλήνων οι ελπίδες στήνουν χορό.

Ο άνεμος φυσάει πρίμα, τα όνειρα καλπάζουν γοργά,

ξανά.

Ο άνεμος σαρώνει την ηττοπάθεια,

τον συμβιβασμό, την αίσθηση της ήττας,

τον οχετό της λάσπης, τα τάγματα των ανθρωποειδών.

Ο άνεμος φυσάει πρίμα,

στα λόγια του χτίζει τη ρίμα:

“στο κτήνος ορμάτε, ψυχή βαθιά,

για την όμορφη τη λευτεριά”!

Οι εποχές βογγούν στη στροφή τους,

γκρεμίζουν και χτίζουν τη γη τους,

τ' ανθρώπινο όνειρο κρατάνε σφιχτά

στ' ανέμου το φύσημα σφυρίζουν κλεφτά:

“στο κτήνος ορμάτε, ψυχή βαθιά”!

Ο άνεμος μας πάει πρίμα,

αυτός θα φουντώσει το κύμα,

θα πνίξει, θα λιώσει τα μαύρα σκυλιά

θ' ανοίξει το θρίαμβο στη λευτεριά.

Κι όταν θα βρούμε λιμάνι,

στης γης μας την όμορφη αγκάλη,

κοιτάζοντας πίσω με μία ματιά

θα στήσουμε γλέντια στη λευτεριά

φωνάζοντας πάλι,

στων Ελλήνων την πάλη,

τις λέξεις που κάρπισαν τα στέρφα βουνά,

για τους πατεράδες μας:

Ψυχή βαθιά!


(στους γονείς μου,
ελπίζω να είναι ευτυχισμένοι εκεί που βρίσκονται)