Τι είναι αυτό...

..αυτό που καίει την παλάμη μας

σαν πυρωμένο βότσαλο

του καλοκαιρινού ήλιου;

Που σε τυλίγει με την ανοιξιάτικη αύρα

στο παγωμένο δειλινό του χειμώνα,

αυτό που σε ταξιδεύει στα σύννεφα

και σε συντρίβει στα τάρταρα;

Τι είναι αυτό

που λαμπυρίζει όπως η κάφτρα του τσιγάρου,

ευωδιάζει σαν δροσερό πρωινό

στο νοτισμένο χώμα του φθινόπωρου;

Αυτό που συνθλίβει την ψυχή

στο δέος του θανάτου,

αυτό που χάραξε, ανεξίτηλα,

στο ματωμένο σώμα του βρέφους

που μόλις γεννήθηκε,

μια λέξη και μοναδική: Ελπίδα;

Τι είναι αυτό

που σ' έκανε συνοδοιπόρο του Προμηθέα

στον όρκο του ενάντια στους θεούς,

αυτό που σ' εξολοθρεύει, σε μειώνει,

σ' εγκλώβισε – νομίζεις -

στης κόλασης τους καπνούς;

Αυτό που έκανε τον Άνθρωπο Δημιουργό

μα και θεριό, συνάμα,

αυτό που ξέσκισε τις σάρκες σου,

το άρρωστο μυαλό;

Που έδωσε τη δύναμη στους γέροντες

να δώσουνε την ύστατη μάχη

για μια ακόμη ανάσα, ένα χαμόγελο;

Τι είναι αυτό

που κάνει τα κορμιά ν' αγκαλιάζονται

στη μέθεξη του έρωτα, στον ιδρώτα της ηδονής;

Αυτό που σ' έσπρωξε να ερωτευτείς τα άκρα της ζωής,

πλοίο στα μολυβένια νερά μιας άγριας θάλασσας

στο βαθύ ασημένιο φως ανταριασμένου φεγγαριού;

Αυτό που σ' αγκαλιάζει και σ' ανυψώνει

όταν πιστεύεις πια πως έφτασε το τέλος,

πως τίποτε δεν θα σωθεί,

μήτε θεός μήτε η φύση;

Τι είναι αυτό

το ασύγκριτο, υπέροχο, μεγαλειώδες,

σαν το ονειρικό περπάτημα του Πάνα

στων λουλουδιών τις τρυφερές κορφές;

Ακούς τον ήχο του ή ήπιες της λήθης το νερό;

[στον Χ. Έσσε για τον Σιντάρτα του] 2000.