Στους δρόμους πια δεν τριγυρνώ,
τα φώτα δεν με λούζουν,
τ' αστέρια δεν μ' αγγίζουνε,
και πια δεν μου θυμίζουν
τις μελωδίες π' άκουγα
στον οίστρο της καρδιάς μου.
Οι δρόμοι στάζουνε χολή,
αίμα, πόνο και μίσος,
οι δρόμοι φόρεσαν στολή
π' αγκάθια τη στολίζουν.
Στους δρόμους παίζεται συχνά
σαν άγριο παιχνίδι,
του ανθρώπου η εξόντωση
και των ψυχών η θλίψη.
Μαύρα φίδια που σέρνονται
ορμούνε στους διαβάτες,
κτυπάνε ύπουλα, κρυφά
και σέρνονται μ' απάτες
για να τρομάξουν, να κρατούν
τα στόματα κλεισμένα
μπροστά στα ξόρκια του κακού,
στο χάος της αβύσσου,
στη μοναξιά του εαυτού,
στο θρίαμβο του μίσους.
Στους δρόμους δίνεται βουβά
ο αγώνας του ανθρώπου,
γι' αξιοπρέπεια, τιμή,
και λευτεριά του τόπου
που ασταμάτητα βογγά,
στενάζει και δακρύζει
γιατί διαρκώς, ολονυχτίς
το αίμα τον ποτίζει.
Στους δρόμους νύχτα δεν γυρνώ,
τα φώτα δεν με λούζουν,
το απέραντο σκοτάδι της
και τ' άστρα δεν μ' αγγίζουν,
γιατί επέλεξα εγώ τη ζεστασιά του ήλιου,
το φως φωνάζω είν' η ζωή,
τ' ανθρώπινου βασίλειου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου