Στον αστερισμό του άσπρου!

(στη Φένια που μου έδωσε την έμπνευση)

Άσπρη ειν' η αρία φυλή,
άσπρη είναι κι η σκόνη,
όσο τρυπάς το χέρι σου,
τόσο θα σε σκοτώνει.

Άσπρες οι μπλούζες των γιατρών,

άσπροι και οι μανδύες
που σε τυλίγουν να μη δεις
του πόνου ιστορίες.

Άσπρα τ' αρχαία μάρμαρα,
χάσανε στη σκουριά τους
το φως που δίναν στους λαούς
να βρουν τη λευτεριά τους.

Άσπρο το χιόνι στις πλαγιές,
δεν εννοεί να λιώσει
γιατί κάποιοι βάλαν σκοπό
η γη μας να ματώσει!

Άσπρη η άκρη του ματιού
π' αντίκρυσε τη φρίκη
στο Άουσβιτς, στο Σομπιμπόρ,
στην Τελική τους Λύση!

'Ασπρα ειν' τα λευκά κελιά
που μέσα τους φορτώνουν
ανθρώπους π' αντιστάθηκαν,
που δεν μπορούν να λιώσουν.

Άσπρη η ομίχλη που 'φτιαξαν
για να μη δεις ποτέ σου
τ' αρπακτικά που πέσανε
να πιουν απ' τις πληγές σου.

Μαύρος, ο μαύρος τους σταυρός,
ακάνθινο στεφάνι
που θέλουν να φορέσουμε
στο μέτωπο και πάλι.

Μαύρ' η ψυχή των τρωκτικών,
η πεταλούδα της οχιάς
είναι κι εκείνη μαύρη,
μαύρος θα 'ναι κι ο θάνατος
που θα τους βρει και πάλι,

γιατί γνωρίζουνε καλά αυτοί
που ζουν απ' το σκοτάδι,
πως στους αιώνες χάθηκαν
απ' τη δική μας πάλη.