Cogito.

Σκέφτομαι τις μοναχικές στιγμές που η μνήμη μου θολώνει,

κάπου εκεί στα πέρατα που η φαντασία πλάθει,

τις νύχτες που το άραχνο σκοτάδι της ψυχής μου,

σκιές, πλάσματα, όνειρα κι ιστορίες στου μυαλού μου την οθόνη,

εκεί που το ανύπαρκτο στο υπαρκτό καταλογίζει λάθη,

πως άλλο είναι το νόημα της θλιβερής ζωής μου.

Σκέφτομαι κι απολογούμαι διαρκώς για τ' ανθρώπινο το γένος,

που άφησε της Λογικής τ' άχαρα μονοπάτια

για να τραβήξει, έρημο, τους εύκολους τους δρόμους,

σκέφτομαι πως ο άνθρωπος τον άλλο θυσιάζει με φοβερό, μεσ' την ψυχή του, μένος,

παρατηρώ τον ουρανό να πλημμυρίζει μ' άτια

που σιδερένια θάνατο σκορπούν και ατελείωτους φόβους,

σκέφτομαι και αναπολώ τις τόσες ουτοπίες

που το ανθρώπινο μυαλό πάσχισε να στοιχίσει

στο όνειρο και στη ζωή για ένα άλλο βιός,

για να ξεφύγει, να σωθεί απ' ατέλειωτες θυσίες,

να βρει και να μονιάσει το πέρας με τη ζήση

και να καλπάσει, αγέρωχο, σαν να 'τανε θεός.

Σκέφτομαι πως ο άνθρωπος τον άνθρωπο σκοτώνει

για εξουσία, ηδονή, πλούτο και δυστυχία,

για να μπορέσει να διαβεί τις πύλες του αγνώστου

και να θεριεύσει μέσα του το πάθος που ματώνει

όταν τον άλλο άνθρωπο τσακίσει μ' αδικία

και λησμονήσει τον σκοπό τού ειδικού του νόστου,

της αιώνιας επιστροφής στις ρίζες της ζωής του

που αναδεικνύει τ' ανθρώπινο κι αφήνει το κτηνώδες

να μαραζώσει, να χαθεί για πάντα απ' την ψυχή του.

Σκέφτομαι πως η ανθρώπινη, αιώνια, τραγωδία

ανέβασε τον άνθρωπο στο ουράνιο ιώδες

για ν' αντικρούσει με ορμή τη θεία κωμωδία

που τον επέλεξε να ζει με βλέμματα σκυμμένα

στην επιφάνεια της γης, στο όριο του νου του,

να μην τολμήσει μοναχός να ορθώσει το κορμί του

απέναντι στα δόλια σχέδια τα στημένα

από το μίσος των θεών στη θεία επιμονή του

ν' ανταμωθεί μ' αυτούς εκεί στης αγάπης και του έρωτα τη μόνη επιλογή του!

Σκέφτομαι πως αν ξέχναγα και τίποτε δεν νοιώθω

θα είναι γιατί έκλεισαν οι πύλες της ζωής μας,

γιατί μας πέταξαν μακρυά απ' τον παράδεισό μας

και δεν μας είπανε ποτέ ποια είν' η δύναμή μας

όταν σφιχτά αγκαλιάζουμε τον δύστυχο αδερφό μας

και την ψυχή μας δίνουμε χωρίς οργή και φόβο.

Σκέφτομαι πως αν σκέφτομαι θα πάψω να υπάρχω

γιατί τα όρνια τ' ουρανού μάς θέλουνε κλεισμένους

στα τείχη που 'χτισαν γοργά για να σκεφτούμε μόνοι,

γιατί τη σκέψη έκαναν μηχανική για ν' άρχω

ο εαυτός μου μοναχός μ' άλλους αποκλεισμένους

απ' της ζωής την ομορφιά, της ελπίδας το τιμόνι!