Το βάθος τ' ουρανού.

[Μένανδρος: “ ώ τι χαρίεν εστί άνθρωπος όταν άνθρωπος ή”]

Εκεί στο βάθος τ' ουρανού χορεύουν ξωτικά,

στήνουν χορούς αγγέλοι, πουλιά εξωτικά.

Πέρ' απ' τη λάμψη του φωτός, στου χάους την αγκάλη

καλπάζει η φαντασία μας και μας γεμίζει ζάλη.

Γιατί στο βάθος τ' ουρανού, τ' αστέρια έχουν χαθεί,

κι η θαλπωρή του ήλιου μας φαντάζει μακρινή.

Στον παφλασμό του σύμπαντος, στης γέννας τις οδύνες,

φαντάζουμε ασήμαντοι δίχως ζωή και μνήμες.

Εκεί στο βάθος τ' ουρανού πετούνε οι ευχές μας,

τα πιο κρυφά μας όνειρα, οι ελπίδες κι οι χαρές μας.

Εκεί διαλέξαμε εμείς, στην πλάτη του αγνώστου,

να φτιάξουμε παράδεισους, ανταμοιβή του κόπου

μίας ζωής που αγκομαχά για να 'βρει τον σκοπό της,

να στήσει τα καρτέρια της, ν' αρπάξει, στον αχό της,

ότι πολύτιμο θαρρεί πως δίνει ευτυχία

στον άνθρωπο που αγνοεί την πάλη, τη θυσία.

Όμως, το βάθος τ' ουρανού είναι για τους ανθρώπους

γιγάντιο βασίλειο χτισμένο σ' άλλους τόπους,

εκεί που σβήνει οριστικά το μίσος στις ψυχές μας

κι ο άνθρωπος τον άνθρωπο σέβεται στις καρδιές μας,

εκεί σε μέρη απρόσιτα, στου χάους τα λαγκάδια

γυρεύουμε και βρίσκουμε της ζήσης μας τα χάδια,

εκεί πετούνε αετοί φτιαγμένοι από το κύμα

ενός φωτός που λαχταρά να βγει από το μνήμα

που το 'κλεισαν, το σφράγισαν για να μη δει το νήμα

που από λαβύρινθους φριχτούς μας οδηγεί στο βήμα

που ξετυλίγεται απλά μπροστά μας στη ζωή

στη λύτρωση απ' των πόνων μας τη φοβερή στιγμή.

Εκεί στο βάθος τ' ουρανού μ' ιδρώτα, μ' αντοχή,

χτίζει ο πλάστης κιβωτούς για να σωθεί η γη,

ξέπνοος στην αντάρα και ορθός μεσ' τη γλυκειά σιγή,

προσμένει να σηκώσουμε το βλέμμα απ' την πληγή,

να δούμε πως ο άνθρωπος στο βάθος της ψυχής του

κρύβει τον σπόρο της ζωής, το κάλλος της μορφής του,

όταν ορθώνεται ψηλά ενάντια στον πόνο

θυσιάζοντας την ύπαρξη σ' ένα σκοπό και μόνο,

παλεύει, αγωνίζεται, γκρεμίζει τείχη, κάστρα,

όταν για τον συνάνθρωπο θα εφορμήσει στ' άστρα,

όταν θα νοιώσει μέσα του ποιος είν' ο εαυτός του

κι η αλληλεγγύη, η συμπονοιά, η αγάπη, η κατανόηση

θα γίνουν ο σκοπός του.