Εικόνες – vita brevis.

[εξαιρετικά αφιερωμένο στην Τίνα Μ. (μας)]

Στα σκαλοπάτια του μυαλού στιβάζουμε εικόνες

που λαίμαργα ανακαλούν τις μνήμες μιας ζωής,

που πέρασε, μας μίλησε μοναχικούς χειμώνες

όταν τα βάθη τ' ουρανού μας στέρησαν

χάδια μιας θαλπωρής

που μάταια γυρεύαμε ψάχνοντας στα σκοτάδια

μιας ύπαρξης που κοίταξε κατάματα το φως,

να βρούμε, ν' αγκαλιάσουμε, να φτιάξουμε πηγάδια

για να γευτούμε άπληστα τη δροσιά

από το γάργαρο που 'κλεψε ένας μικρός θεός.

Εικόνες απ' τ' απέραντα θαλασσινά λιβάδια,

από τον πράσινο βυθό που ελπίδες τρέφει και χαρές,

απ' το γαλάζιο τ' ουρανού που μας χαρίζει νάζια

όταν το σούρουπο γελά τρώγοντας τους λωτούς

απραγματοποίητων ευχών, στου ήλιου τ' απλανές

μειδίαμα που χάρισε λαμπύρισμα στα άστρα,

ασήμι και αλάβαστρο στις πέτρινες πλαγιές,

τα κυκλαδίτικα χωριά να μας φαντάζουν κάστρα,

πορφύρα και χαμόγελο στ' άνθη του νυχτολούλουδου

που, αγόγγυστα, μας μέθαγε μοναχικές βραδιές,

εικόνες απ' το άγνωστο που θέλαμε να δούμε,

από το πρόσωπο γλυκών, ερωτικών, στιγμών,

εικόνες από το άδυτο του νου που θέλαμε να βρούμε

πάθη, αναμοχλεύοντας και ξύνοντας πληγές,

προσωπικών λυγμών,

εικόνες που ασταμάτητα σωριάζονται, μαζί μας,

μεσ' το κυνήγι του άπιαστου, αδιάκοπου και τραγικού χορού

μιας ξένης, αφιλόξενης και μυστικής πληγής μας

που χρόνια, τώρα, αιμορραγεί δίχως το γιατρικό

που ψάχνουμε ασταμάτητα να το 'βρουμε παντού.

Στιγμές από τη χίμαιρα που 'μελε ν' ανταμώσουμε

για να διαβούμε τις κορφές μιας σύντομης ζωής,

μέχρι να δούμε τη ζωή και να της ψιθυρίσουμε

τα μυστικά που πέρναγαν μπροστά μας διαρκώς,

το μάτι να της κλείσουμε, μαζί να πορευτούμε

μέχρι τ' αδιάβατο στενό της τελικής στιγμής.

Έτσι γεμίζουμε γοργά τ' ανθρώπινο μυαλό,

μ' εικόνες που τις κάνουμε να 'ναι ο σύντροφός μας

όταν το πέπλο θα σκιστεί στου ανέμου τη ριπή

και θα φανεί ξεκάθαρα ποιος είναι ο καημός μας

γι' αυτό που ανεκπλήρωτο μάς μένει στη ζωή.