Αν

αν η ζωή σου έγινε παιχνίδι σ' άλλα χέρια,

αν η ματιά σου έσκυψε στο χώμα και τη γη,

αν ο αγέρας έκαψε τα άνθη στα παρτέρια,

αν ο λαιμός ξεράθηκε και έγινε πληγή,

μη γονατίσεις,

αν ο ορίζοντας πλημμύρισε ανθρώπινα συντρίμμια,

αν ο Καιάδας άνοιξε για να σε καταπιεί,

αν σύντροφός σου έμελε να γίνει η τρικυμία,

αν λέξη συμπαράστασης κανένας δεν θα βρει,

μη σταματήσεις,

αν η καρδιά σου φράχτηκε σε πλέγμα απελπισίας,

αν σε χλευάζουν διαρκώς ανέραστοι, φαιδροί,

αν στο μυαλό σου στάζουνε χολή συκοφαντίας,

αν σε προσμένουν στη γωνιά του σκότους οι στρατοί,

μη λιγοθυμήσεις,

αν μαύρα, απλώνει, τα φτερά ο εξουσιαστής σου,

αν σε χαρτιά τυπώνουνε τα χρέη της ζωής,

αν πάντοτε σκυφτή θέλουν την ύπαρξή σου,

αν προσδοκούν στα πόδια τους μπροστά να συντριβείς,

μην απελπίζεσαι,

αν όλ' αυτά που χτίζουμε στη στάχτη τα χαρίζουν,

αν σε χαράδρες φοβερές, σε σπήλαια της γης

θάβουν σκαφτιάδες ρυπαροί, υπάνθρωποι φτυαρίζουν,

αν χώνουνε βαθιά τα χέρια τους στα σωθικά ανθρώπινης ψυχής,

μη σταματάς,

πολέμησε,

σήκωσ' ορθό ξανά το έρμο το κορμί σου,

ο μαύρος αδερφός καλπάζει και θα 'ρθει λυτρωτής,

θα τους γκρεμίσει,

θα φανεί το βάθος της πληγής σου

και μέσα εκεί θ' ανθίσουνε

τα άνθη της οργής.

Σημαίες θα σηκώσουμε

στου ορίζοντα τις άκρες,

θα είμαστε, ξανά, εμείς θριαμβευτές,

στο μέτωπο που άνοιξε, στη μάχη της ελπίδας,

το ανέφικτο θα κάνουμε λάβαρο της ζωής.

[στον Ρ. Κιπλιγκ για το ποίημά του: Αν]