Σύρος.

Ταξίδεψα στα όνειρα που είχα κάνει νέος,

όταν ο κόσμος γύρω μου μού φάνταζε ωραίος,

ταξίδεψα και σκέφτηκα πως πάντα θα γυρίζω

στο μέρος που αγάπησα, στο μέρος που δακρύζω...

ταξίδεψα και σκέφτηκα πως τίποτα δεν μένει

παρά οι αναμνήσεις μας που 'ν η ζωή δεμένη,

εκεί στο βάθος του μυαλού, στης σκέψης μας την άκρη

ταξίδεψα και σκέφτηκα το πιο πικρό μου δάκρυ,

τριγύρισα μεσ' του μυαλού τ' άγρια μονοπάτια

ψάχνοντας να 'βρω το δεσμό που μ' έκανε κομμάτια,

εκείνο που με βάφτισε στου νόστου την ελπίδα

πως πάντοτε αυτ' η μεριά θά 'ναι για με πατρίδα.

Ταξίδεψα στο γαλανό χρώμα της θάλασσάς της,

στο άσπρο που ξεφύτρωνε στα σπίτια, στην πλαγιά της,

στο άγριο ανακάτεμα που χάριζε ο αγέρας

όταν μου μίλαγε γλυκά σαν να 'τανε πατέρας,

πλανήθηκα μεσ' τους αρμούς που δένουν το σκαρί της,

στη μυρωδιά του θυμαριού, στων θάμνων την οσμή της,

στις γεύσεις που μου χάρισαν τ' άνυδρα πανωτόπια,

στη γλύκα βρόχινου νερού,στων άχυρων τα τόπια,

ταξίδεψα στις άγριες κορφές, μεσ' τις χαράδρες

που βάλσαμο με πότιζαν, μου φάνταζαν λαμπάδες

που σιγοκαίαν μέσα μου για να κρατούν με πάθος

της λήθης και της λησμονιάς να μη γευτώ το λάθος .

Ταξίδεψα μεσ' τους γιαλούς, στις βάρκες των ψαράδων,

στα δίχτυα τους, στην άρμη της, στα γέλια των μανάδων,

εκεί αγνάντεψα μακριά στου ορίζοντα την άκρη

το μάταιο των πόθων μας, του φεγγαριού τη λάμψη,

εκεί πρωτοερωτεύτηκα, εκεί είδα στον ήλιο

το βλέμμα που φοβήθηκε το σκοτεινό βασίλειο,

εκεί σταγόνες χύθηκαν στο μόχθο της ημέρας,

εκεί περπάτησα πολύ δίχως να βρω το πέρας,

εκεί, μέσα στη θαλπωρή που μου 'δωσε ο βράχος

ορκίστηκα πως στη ζωή δεν είμαι πια μονάχος.

Αυτή η πέτρα που 'γινε στο πέλαγος αχτίδα,

αυτή η πέτρα έγινε η μόνη μου πατρίδα.