Καρτέρι στους αγγέλους.

Από μικροί μαθαίναμε πως στα πελάγη τ' ουρανού

πλάσματα θεϊκά, ουράνιες μορφές,

φτεροκοπώντας έπαιζαν και έριχναν ματιές

στα πάθη, στ' αδιέξοδα τ' ανθρώπινου μυαλού.

Στης νιότης την αναλαμπή, στου πόθου τον καημό,

στ' αερικά γυρνάγαμε το μέτωπο απ' τη γη

τη συνδρομή τους ψάχνοντας στου πόνου την πληγή,

να μας σταθούν, ν' ανέβουμε γοργά, πνίγοντας τον λυγμό.

Ποτέ δεν τ' αρνηθήκαμε, ποτέ δεν μας τρομάξαν,

γνωρίζαμε για τους θνητούς πως είν' παρηγοριά τους,

πως είν´ συμπαραστάτης τους κι ας είναι μακρυά τους,

πως φτερουγίζουν για να δουν τα πάθη που ρημάξαν,

τ' ανθρώπινα σκιρτήματα της άδολής μας νιότης.

Ελπίδες, ανάσες καυτερές στη μάχη που σιμώνει,

που πάντα μας ακολουθεί, που πάντα μας πληγώνει

κι αυτά να στέκουνε ορθά σαν φοβερός ιππότης.

Εκεί, στην άκρη του μυαλού, ελπίζαμε κρυφά

πως τα ουράνια πλάσματα θα δούμε στη ζωή μας

να ξεπροβάλλουν πάνοπλα να νοιώσουν στο φιλί μας

αυτό π' αναζητήσαμε και διαρκώς γλυστρά

μέσα από της παλάμης μας τις άγριες χαρακιές,

ποτίζοντας το είναι μας φαρμάκι κι αγωνία

να ζήσουμε, στραγγίζοντας, αχόρταγα, την υδρία

του έρωτα που στη ζωή μας κράταγε, ατέλειωτες στιγμές.

Εκεί, μεσ' στην στροφή τ' αγώνα μας, μεσ' στα στερνά μας όνειρα,

ποτέ δεν σταματήσαμε να στήνουμε καρτέρια

να δούμε, να ακουμπήσουμε, να νοιώσουμε τ' αστέρια,

στων αγγέλων τις μορφές που διώχνανε της θλίψης μας τ' απόνερα!