Απελπισία

Μαύρες της θλίψης σκέψεις
σε κάθε αποτυχία,
κριθήκαμε απ’ την ανθρώπινη,
απρόσωπη φραγή,

είδαμε πως η συντριβή
είναι απαλλαγμένη
από συναισθημάτων χρώματα,
ελπίδες την αυγή,

είδαμε το βλέμμα βλοσυρό
μιας μοίρας που ορθώνει
εμπόδια, αναχώματα,
διαρκή στροβιλισμό.

Πιστέψαμε πως η ζωή
χάνετ’ απ’ την ψυχή μας,
το σούρουπο ζωγράφισε
το σκότος που θαρθεί,

είπαμε πως για μας ξανά
τίποτε δεν ριζώνει,
πως τ’ άνθος κάηκε βαθιά
στου παγετού τη γη,

κλείσαμε μάτια και αυτιά,
γυρίσαμε τιμόνι
ολόισια στο θάνατο
σε άγρια νερά.

Σχίστηκε πάλι η ψυχή
απ’ τον πόνο που μας λιώνει,
κομμάτια να μαζεύουνε
οι επόμενες γενιές,

γυρίσαμε στο άγνωστο,
αυτό που μας τυφλώνει,
και άριες ψιθυρίσαμε
με ξέπνοες φωνές.

Για μας ο ήλιος έδυσε
προτού να ανατείλει
και το φεγγάρι μίσεψε
το δρόμο που τραβάμε,

η ζέστη του καλοκαιριού
ανάμνηση θολή,
η παγωνιά πλημμύρισε
τον τόπο που πατάμε

και τίποτα δεν φαίνεται
μπροστά μας να σταθεί.
Αγέλες απ’ τις τύψεις μας
ορμάνε να μας φάνε

κι η κόλαση μας φαίνεται
νάχει μια θαλπωρή,
που πουθενά δεν βρήκαμε
κι αγόγγυστα ζητάμε
γιατ’ η ζωή μας ήτανε
αδιάκοπα πικρή.

Δίχως το φως του τελειωμού,
δίχως το φως του λύχνου,
μας σκόρπισε, μας γέλασε,
μας πότιζε χολή,

γιατί με μίσος νόμισε,
χαιρέκακα θωρούσε
ότι για  ‘κείνη είμασταν
κάποιοι μικροί θεοί.