αόρατος, απών, τωρα μόνος,
συντροφιά που μας άφησες ο δικός μας ο πόνος,
στα κυμματα σβήνουν τα πικρα μας τα δάκρυα,
μακρυά ατενίζει η καρδιά μας κομμάτια,
ήρθες κι έλαμψε στην ψυχή μας αχτίδα
κι άλλα βάρη κουβάλησες για να δώσεις ελπίδα,
ζωντανοι-πεθαμένοι αγαλλιάσαμε στη φωνή σου
μυστικά δεν μας είπες
τα κρατούσες κλειστα, μοναχός, στη ψυχή σου.
Θαλπωρή, ξεγνοιασιά και εκείνο το χάδι
στο μικρο σου το σώμα λαμπερό μας πετράδι,
αγκαλιές και φιλιά κάθε μέρα στη μέρα
που περνούσε χωρίς ν' ανασαίνουμ' αέρα,
και το βράδυ, καημός μας, συντροφιά στο σκοτάδι
συ γινόσουν το φως μας, το μικρό μας φεγγάρι,
οι καημοί και οι λύπες αυλακώναν το βιός μας
κι εσύ ήσουν πιστός, ο μικρός ανθρωπός μας,
έν' ακόμα παιδί στη δικη μας αγκάλη,
ένα άστρο που θωρούμε διαρκώς να προβάλλει,
μεσ' τη μιζερη, στέρφα και χαμένη ζωή μας
ξαναέβαλες όρια και σκοπούς στη χαμένη υπαρξή μας.
Δεν μας ηρθες σα δώρο καποιανού που γιορτάζει,
ήταν δύσκολη γέννα στη ζωή που καλπάζει,
σ' έν' ατέρμονα κύκλο, σε μια φαύλη πορεία
μας εχάραξες δρόμους, ξαναβρήκαμε νόημα
στο ρολόι του κόσμου που κτυπά με μανία...
Πόνος, πόνος, αβάσταχτη θλίψη
η απώλεια είναι, πάντα, της ζωής μας η στίξη.
Δεν γνωρίζω που πήγες, δεν θα μάθω τι κάνεις,
ένα μόνο προσμένω πότε πίσω θε νάρθεις,
κι αν αυτό είναι μέρος ενός τεράστιου μύθου
τη ζωή μου θα έδινα να ξανάμουν μαζί σου.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου