ΔΥΤΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ.

Χαλκευμένα δεσμά μας δένουνε για λίγο με τον ήλιο,

βουτώντας  γνέφουμε  δειλά στο γήινο βασίλειο,

εκεί που όλα χάνονται κι ειν’ όλα νεκρωμένα,

εκεί θα ψάξουμε ξανά ,

εκεί στα άπατα νερά,

μήπως κι  ανακαλύψουμε όλα τα περασμένα,

το φως μ’ ανταύγειες  γλυκερές, σημάδια μιας ζωής,

απλόχερα μας χαιρετά μέσ’ απ’ αφρού

την άκαρπη κι αιώνια προσπάθεια διαφυγής,

από αυτό που του’γραψε η μοίρα να παλεύει,

να σέρνεται, να αλυχτά, να κοπανιέται, να βοά,

σε βράχια απόκρημνα, σκληρά σε ανοιχτές πληγές,

εκεί σε σκοτεινές φωλιές τα όνειρα θα βρούμε,

όλα αυτά που πνίγηκαν μεσ’  σε θολά νερά,

εκεί, στης άβυσσου το φως τίποτα δε θωρούμε

παρά τις πίκρες, τους λυγμούς που βούλιαξαν γοργά,

αχλή η λάμψη των νεκρών, των ξεχασμένων θρήνων,

σαν ψάρι έξω απ’ το νερό αιώνια σπαρταρά,

μεσ’  σε σκοτάδια ανείπωτα  ερωτευμένων στίχων

τον χτύπο ανθρώπινης καρδιάς ακούει και βοά,

είναι  τεράστια η σιωπή που χάσκει μεσ’  το χάος,

μέσα εκεί στ’  ατέρμονο  πλάτεμα του βυθού,

για πάντα θα αιμορραγεί,

για πάντα θα φωνάζει

γιατί την εγκατέλειψαν  στης λήθης τη σιγή.

Δύτες χωρίς καλώδια και δίχως σωληνώσεις

βουτάμε σ’  αφιλόξενα και άγρια νερά,

το οξυγόνο μας λειψό, δεν έχουμε μονώσεις

για να αντέξουμε πολύ σε βάθη παγερά,

κι ολημερίς βουλιάζουμε, σειρήνες μας καλούνε,

και πίσω μας αφήνουμε ό,τι μας ξεπερνά,

βουλιάζουμε και κρύβουμε τα δάκρυα μη δούνε

οι τιμητές που στη ζωή  ψάχνουνε μονάχα τη χαρά.

Ω πλάσματα του έρεβους, εσείς θαλάσσιοι μύστες,

εσείς που χρόνια ολάκερα ξεπλένετε ψυχές,

εσείς, τάχατες πουθενά μεσ’ τη ζωή θωρείτε

από τα βάθη ν’  αναδύονται αλώβητες  στρατιές,

όλων αυτών που χάσαμε,

αυτών που μας σταλάξανε

σταγόνες πορφυρές,

αυτών που αγαπήσαμε

και διαρκώς θρηνούμε,

αυτών, που για χατίρι τους,

αιώνια βουτούμε

σε πέλαγα, σε θάλασσες,

σε δίνες τρομερές;

Αυτών που μας αφήσανε άσκοπα να γυρνούμε

δύτες εμείς, χωρίς πνοή, σε σκοτεινές σπηλιές…

Δύτες, κουφάρια ζωντανά, πλάνητες σ’  ερημιές,

μέσα στο άδυτο σκυφτοί ψάχνουμε σιωπηλά

να βρούμε αυτό που οι ποιητές σε ξεχασμένες ρίμες

στοχάστηκαν κι ονόμασαν  του νόστου η χαρά…