ΜΑΥΡΑ ΠΟΥΛΙΑ

Μαύρα πουλιά στοιχιώνουνε τα πιο βαθειά ονειρά μας,
μαύρα πουλιά χλευάζουνε την κάθε μας στιγμή,
μαύρα πουλιά καραδοκούν ν' αρπάξουν τη χαρά μας
αυτή που μας κληροδοτεί η κάθε μας αυγή,

μαύρα πουλιά πετούν ψηλά και γνέφουν στα παιδιά μας
πως τίποτα δεν πρόκειται όρθιο να σταθεί.
Μαύρα πουλιά, κακόψυχα, θρηνούν στο γήτεμά μας
από την ξαφνική κι ελάχιστη ελπίδα στη ζωή.

Πετούν ψηλά και κρώζουνε, άγρια αλυχτούνε,
τη φοβερή τους ύπαρξη, σκιά τους στη ζωή,
μας συντροφεύουν και πουλούν το κρίμα που βαστούμε
απο γενιά τους σε γενιά να μας ακολουθεί.

Μαύρα πετούμενα φρικτά, αιώνιες Ερινύες,
τα σπλάχνα μας ορέγονται κι αιώνια τρυγούν
απ' τον καιρό που στήθηκαν στον Καύκασο αλυσίδες
για να μας κατατρέχουνε και μας τρομοκρατούν,

ω πλάσματα του σκοταδιού, εκτρώματα της θλίψης,
σπήλαια ξεσκαλίζετε στ' ανθρώπινο μυαλό,
ω τέρατα της νόησης, τέκνα της συντριβής,
την ύπαρξη στοιχειώνετε να μη γευτεί καλό,

στην κόλαση του καθενός, σειρήνες του αέρα,
με άγριο φτερούγισμα, άγριο παφλασμό
στης απεραντοσύνης του μυαλου θυμίζετε πατέρα
που με οργή ορύεται, σαρκάζει με θυμό.

Τι τάχατες να φταίξαμε τόσο σκληρά να ζούμε,
γιατι σε κάθε μας στροφή βρίσκουμε τον γκρεμό,
γιατί σε κάθε μας χαρά φτερούγες θ' ανοιχτούνε
να μας θυμίζουν ολοταχώς πως πάμε στον χαμό;

Γιατί ο θάνατος να ζει από την πρώτη γέννα,
γιατί τα πλουμιστά σκεπάσματα να'ναι πλάνα στη ζωή,
γιατί να το πληρώνουμε αυτό που αγαπούμε
με θλίψη, τρόμο, συντριβή την έσχατη στιγμή;

γιατί πλάσματα της νυχτός με τα ορθάνοιχτα φτερά
με σκότος θα καλύπτετε τ' ανθρώπου τη ζωή,
γιατί τη δυσωδία σας θα κρύβετε, την κάνετε σκιά,
γιατί το κάθε ουρλιαχτό κρύβει μία αποστροφή;

αν ειναι η ζωή αυτό που απάνω φτερουγίζει,
αν είναι του ονείρου μας το πέρας το φρικτό,
χίλιες ζωές θα δίναμε να μη σας ξαναδούμε,
χίλιες φορές θ΄ ανάβαμε στην Αγάπη θυμιατό....