πήρα τηλέφωνο στον παράδεισο (μη ρωτάτε πως, μη ρωτάτε πότε...πολλά μηδενικά, παλιά συσκευή, μεγάλο νούμερο, πολύ οινόπνευμα στο αίμα). Ακουσα τη γλυκειά φωνή της "γειά σου παιδί μου, γιατί είσαι τόσο λυπημένος;". Μάνα μια φορά, για πάντα μάνα! Σε ξέρει απέξω πριν προλάβεις να πεις κουβέντα! "Μάνα της λέω μάλλον έχεις επισκέπτη, μικρό τετράποδο, τεράστια καρδιά! Δεν ξέρω αν εκεί πάνω μιλάτε την ίδια γλώσσα αλλά σίγουρα θα τον καταλάβεις"...
"Για το σκυλάκι σου μιλάς μου είπε; μα ήρθε εδώ και 38 μέρες, χάρμα οφθαλμών, μια κινούμενη καρδούλα, ένα βλέμμα που σε καρφώνει στη στιγμή, σε ακινητοποιεί και σε κάνει να θέλεις να κυλιστείς μαζί του στο πάτωμα. Απ' ότι βλέπω δεν μπορουσε να μείνει εκει κάτω, η τεράστια καρδιά του ήταν μεγάλη για τον κόσμο σας! Μου διηγήθηκε την ιστορία σας. Πόνος, θλίψη, στενοχώρια, αδιέξοδα και αυτός ήταν η επιλογή που έπρεπε να τα θεραπεύσει, αυτός ανάμεσα σε δεκάδες άλλα θα ήταν - έτσι κι αλλιώς - η επιλογή σου. Μικρό, αθόρυβο, ξαφνιασμένο κουτάβι αλλά εσύ άκουσες τον χτύπο της καρδιάς του. Τύμπανα στον ουρανό, άρπα αγγέλων στην άστατη βοή των άλλων κουταβιών. Ηξερε πως θα τον επιλέξεις επειδή αυτός σε περίμενε, σε είχε ήδη επιλέξει. Γι αυτό ήρθε εκεί κάτω"...
Στοχάστηκα και έψαξα στο λαβύρινθο της μνήμης να συνδέσω τα γεγονότα. Ήρθε για να θεραπεύσει, ήρθε για να προστατέψει και να ευλογήσει τον πολύπαθο τόπο της καθημερινότητάς μας. Ήρθε, βγαίνοντας από μια τσάντα πλάτης, μικρός σαν τη παλάμη μου και έπιασε αμέσως δουλειά. Βλέματα και αναταραχή τριγύρω, αφηρημένες σκέψεις, απορημένες εκφράσεις, αιφνιδιασμένες καρδιές. πρώτο βράδυ, μοναχός στο μπαλκόνι και στον μικρό χώρο της κουζίνας. Λέρωνε παντού και μέχρι να συμβιβαστεί με την "ανάγκη", χαμογελούσε ξεδιαντροπα σε κάθε παρατήρηση. Πέρασαν μήνες και μας γνώρισαν τα βουνά, οι παραλίες, η μια αγκαλιά για την άλλη. Πρωινή, καθημερινη υποχρέωση. ξύσιμο και απαιτηση για αγκαλιά....χανόσουν στην ζεστή φωλίτσα που σου πρόσφερα, εγώ, μόνο έγώ.... σε μένα ερχόσουν (υπήρχαν βεβαια και εναλλακτικές λύσεις αν αρνιόμουν τις ελάχιστες φορές που έγινε). Κοιμισμένος, άγρυπνος στη δική μου αγκάλη στοχαζόσουν το ανείπωτο, το αιώνιο, το απέραντο...κανείς δεν μπορουσε να σε ενοχλήσει αυτές τις στιγμές...
"Γιατί ρε μάνα, ρώτησα, γιατί τόσος πόνος, γιατί η απώλεια να χαρακώνει τις υπάρξεις μας διαρκώς και αμείλικτα μέχρι να σε συναντήσουμε, στους τόπους των μακάρων;; και πως να διαχειριστείς τόσο πόνο, τέτοια δοκιμασία;; περίγελος των ορθολογιστών και ανθρώπινα σκεπτόμενων όντων;; γιατί ρε μάνα, τόσος λυγμός, τέτοια αβάσταχτη αναταραχή στο σύμπαν;;;"
Δεν απάντησες, γέλασες και μου είπες ύστερα από λίγα λεπτά: " η αιωνιότητα δεν χαρίζεται, κερδίζεται αλλά το τίμημα είναι βαρύ. Ό,τι κρατάς βαθειά φυλαγμένο στην καρδιά σου θα εμφανιστεί σους ουρανούς, σε μια υπέρτατη Κρίση που θα δείξει αν άντεξες να είσαι Άνθρωπος ή όχι. Αν μπόρεσες να χαλκεύσεις τα δεσμά με το καλό, την ηρεμία, την ολιγάρκεια, την ευδαιμονία!"
τότε και μόνο τότε θα τον ξαναβρείς, να τριγυρνά στους λαμπερούς κάμπους της ευτυχίας, τρέχοντας με τα δυο μακριά του αυτιά να ανεμίζουν σαν μηχάνημα σε μυθιστόρημα φαντασίας, τότε θα ξανάρθει να κοιμηθεί δίπλα σου, να σου ζητήσει απ' αυτό που τρως, από αυτό που αναπνέεις, από την αγαπη που του χρωστάς και δεν προλαβες να του δώσεις! Τότε θα βρεθούμε όλοι μαζί εκεί όπου ο πόνος είπε "γειά", εκεί όπου οι δροσερές σταγόνες του πρωινού γίνονται νέκταρ για τον αθώο, το τέκνο της οργής που δεν πλανήθηκε, τον άπατρη και τον ανέστιο, τον πλάνητα! Εκει γιε μου - είπε και με αποχαιρέτησε - ο Τσάρλυ σου θα γίνει ένα συμπαντικό κορμί με όλες τις ψυχές που ήρθαν εκει κάτω για να σας λυτρώσουν, να βοηθήσουν να ξεπεράσετε τη θνητότητά σας. Τότε το μικρό σκυλί σου θα ζει μέσα σου, θ' αναπνέει και θα στοχάζεται μαζί σου επειδή δεν θα υπάρχει καμία ανάγκη για τη γήινη αγκαλιά. Η ουράνια, μεταφυσική, αναπαράσταση του Εγώ σου θα εμπεριέχει και αυτόν και όσους αγάπησες και σε αγαπησαν ειλικρινά!! Σε περιμένουμε γιέ μου...μη βιαστείς, τα σχέδια γράφονται από άλλους, το πέρας έχει σημασία και εκεί θα μας βρεις όλους, όλους μαζί σε μια συγκέντρωση όπου το κλείστρο που απασφαλίζεται θα στοχεύει μόνο στο κέντρο, στις καρδιές μας, με σφαίρες αγάπης κι ευτυχίας. Μόνο η λύτρωση φέρνει το πέρας και μόνο το πέρας φέρνει το Απόλυτο, το μοναδικό, άφθαρτο και αιώνιο στοιχείο: την Αγάπη. Εδώ θα είμαστε και θα σε περιμένουμε"!
"Ο τεράποδος φίλος σου είναι απόλυτα ευτυχισμένος, κοιτάζει τ' άστρα και θυμάται τη μοναδική ζεστασιά της δικής σου αγκαλιάς¨!
Δεν έκλεισα το τηλέφωνο, ένας αλλόκοτος, θεσπέσιος ρυθμός χιλίων μουσικών οργάνων μου πλημμύρισε το μυαλό, ακούμπησα το ακουστικό και αποκοιμήθηκα στη καρέκλα. Εκει σε είδα μικρέ μου φίλε, μέτραγες τ' άστρα αλλά ήξερες ότι πίσω σου ήμουν εγώ, εγώ που αργά ή σύντομα θα σε ξαναβγάλω βόλτα στα βουνά...χωρίς λουρί αυτή τη φορά επειδή τώρα εσύ θα προσέχεις εμένα να μη χαθώ!!!......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου