(στη Σοφία)
πρώτες αχτίδες και είσαι μονάχος,
στου ήλιου το φέγγος δεν εισαι πια βράχος,
κοιτάζεις και βλέπεις να λείπει η νιότη
εκείνη η άδολη, κρυμμένη αθωότητα,
μισή καλοσύνη, μισή πραότητα,
θυμάσαι τα όνειρα, τη ζήση την πρώτη,
και είσαι μονάχος, της θλίψης στρατιώτη..
ξυπνάς στο κρεβάτι και είσ' ιδρωμένος,
θυμάσαι τη σύναξη, διαρκώς προδομένος,
γραμμές τα θρανία, γραμμές η ζωή μας,
φωνάζαμε, λέγαμε πως θα'μαστε άραγε
στον κόσμο που έρχεται, στον κόσμο που χάραζε,
οι πρώτες αγάπες, τα όνειρα, η στιγμή μας,
παντού διακρίναμε σιωπηλή την κραυγή μας....
αστέρια, λουλούδια, χρώματα κι εικόνες,
στο γκρίζο του κόσμου, σ' άγριους χειμώνες,
μα εμείς πάντα, στητά στις γραμμές μας,
στα ξύλινα έδρανα, στη σιωπή της ώρας,
στη φυλακή της καρδιάς μας, στον ίσκιο της μπόρας,
κρυφά, μυστικά, ψιθυρίζαμε τους καημούς μας,
σε μια ρουτίνα που τερμάτιζε τους παλμούς μας...
στο σκοτάδι, το φως βλέπαμε τριγύρω,
μικρή η αγκάλη που σάρωνε τον κόσμο μας,
μεγάλο το πάθος που ίσιωνε το δεσμό μας,
κάθε μέρα, κάθε ώρα, μια ζωή πριν να γείρω
στις αγκαλιές των ματιών που μας έβλεπαν χρόνια,
στην αψίδα του χρόνου ξαναστήναμε βρόγχια,
ξένοι σε ξένους, κι όμως τόσο δικοί μας...
ξυπνάς και βλέπεις πως είσαι πια μόνος,
χαμένες κραυγές σ' ανύποπτους χρόνους,
κομμένες ανάσες στους πρώτους μας πόθους,
εικόνες αγίων σε αίθουσες που κατοικεί ο πόνος,
που είστε στ' αλήθεια, ποια μοίρα μας δίκασε
ποιος χρόνος προστάζει, ποιά ζωή πια μοίρασε,
ποιο φως και ποιο σκοτάδι;;
φιγούρες βγαλμένες απ' την πρώτη μας νιότη,
παντού, μα και πάντα, σας βλέπω στη σειρά μας την πρώτη,
τα χέρια ψηλά, σκυφτά το κεφάλι,
στην άηχη ρότα μας, στης μοίρας τ' αγιάζι,
παντού σας κοιτάζω, παντού σας θωρώ,
το μέγα το θαύμα δεν είναι πια εδώ,
σκοτάδια χωρίσαν τον ένα απ΄τον άλλο,
σε τούτη τη γη ματώσαμε κι άλλο,
κανείς δεν ξεχνάει την πρώτη τη νιότη,
κοιμάται, ξυπνάει και λέει τον χρόνο προδότη!!
ξυπνάς με άγχος, θλίψη κι εισ' ιδρωμένος
ξεχνάς, μα κι ελπίζεις
κάπου εκεί στο σύμπαν θα βρούμε γοργά τη σειρά μας
κι όλοι, ξανά από την αρχή θα ζήσουμε, παντοτινά, τη χαρά μας...
(στους συμμαθητές μου που συναντώ κάθε βράδυ)
θυμάσαι τη σύναξη, διαρκώς προδομένος,
γραμμές τα θρανία, γραμμές η ζωή μας,
φωνάζαμε, λέγαμε πως θα'μαστε άραγε
στον κόσμο που έρχεται, στον κόσμο που χάραζε,
οι πρώτες αγάπες, τα όνειρα, η στιγμή μας,
παντού διακρίναμε σιωπηλή την κραυγή μας....
αστέρια, λουλούδια, χρώματα κι εικόνες,
στο γκρίζο του κόσμου, σ' άγριους χειμώνες,
μα εμείς πάντα, στητά στις γραμμές μας,
στα ξύλινα έδρανα, στη σιωπή της ώρας,
στη φυλακή της καρδιάς μας, στον ίσκιο της μπόρας,
κρυφά, μυστικά, ψιθυρίζαμε τους καημούς μας,
σε μια ρουτίνα που τερμάτιζε τους παλμούς μας...
στο σκοτάδι, το φως βλέπαμε τριγύρω,
μικρή η αγκάλη που σάρωνε τον κόσμο μας,
μεγάλο το πάθος που ίσιωνε το δεσμό μας,
κάθε μέρα, κάθε ώρα, μια ζωή πριν να γείρω
στις αγκαλιές των ματιών που μας έβλεπαν χρόνια,
στην αψίδα του χρόνου ξαναστήναμε βρόγχια,
ξένοι σε ξένους, κι όμως τόσο δικοί μας...
ξυπνάς και βλέπεις πως είσαι πια μόνος,
χαμένες κραυγές σ' ανύποπτους χρόνους,
κομμένες ανάσες στους πρώτους μας πόθους,
εικόνες αγίων σε αίθουσες που κατοικεί ο πόνος,
που είστε στ' αλήθεια, ποια μοίρα μας δίκασε
ποιος χρόνος προστάζει, ποιά ζωή πια μοίρασε,
ποιο φως και ποιο σκοτάδι;;
φιγούρες βγαλμένες απ' την πρώτη μας νιότη,
παντού, μα και πάντα, σας βλέπω στη σειρά μας την πρώτη,
τα χέρια ψηλά, σκυφτά το κεφάλι,
στην άηχη ρότα μας, στης μοίρας τ' αγιάζι,
παντού σας κοιτάζω, παντού σας θωρώ,
το μέγα το θαύμα δεν είναι πια εδώ,
σκοτάδια χωρίσαν τον ένα απ΄τον άλλο,
σε τούτη τη γη ματώσαμε κι άλλο,
κανείς δεν ξεχνάει την πρώτη τη νιότη,
κοιμάται, ξυπνάει και λέει τον χρόνο προδότη!!
ξυπνάς με άγχος, θλίψη κι εισ' ιδρωμένος
ξεχνάς, μα κι ελπίζεις
κάπου εκεί στο σύμπαν θα βρούμε γοργά τη σειρά μας
κι όλοι, ξανά από την αρχή θα ζήσουμε, παντοτινά, τη χαρά μας...
(στους συμμαθητές μου που συναντώ κάθε βράδυ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου