ΓΙΟΡΤΗ

Δεν γιορτάζω εγώ,

Δεν ελπίζω πια κάτι,

Όμως σήμερα είναι

Που γιορτάζει η αγάπη

Μπορεί νάναι τίποτα,

Μπορεί νάναι, όμως, και κάτι..

Περπατώ σ’ άγονους τόπους,

Σε καμένη γη φτερουγίζω

Και ρωτώ

Μην την είδαν,

Μην ακούσαν θροή της,

Μην ακούσανε κάτι…

Μεσ’ τους άδειους τους δρόμους,

Στις σκιές που γυρίζουν,

Στο λαμπύρισμα φώτων

Σταματώ και γυρίζω

Ν’ αντικρύσω το φάντασμα

Που ξοπίσω μου πάει,

Να ρωτήσω αν είναι

Μια ακόμα οφθαλμαπάτη…

Σε στενά και πλατείες,

Κάθε μέρα και νύχτα

Τριγυρίζω αλαφιασμένος

Και παντού ψιθυρίζω:

«είναι κάτι που στ’ αλήθεια

βαθειά με στοιχειώνει,

Είναι κάτι που αργά

Σιγολιώνει το χιόνι,

Είναι άρωμα χυμού

Από άγρια καρύδα,

Από λεβάντα και κέδρο,

Από ρόδα και κρίνα,

Είναι άρωμα από κάτι

Που ποτέ μου δεν είδα;»

Στους απέραντους κάμπους,

Και με κρύο και με ζέστη,

Αναρωτιέμαι τι είναι

Αυτό που αδιάκοπα με μανία

Την ψυχή μου την έλκει,

Σαν κοπάδι από άγρια,

Και ατίθασα ζώα

Που τριγύρω γυρίζουν

Και δεν έχουν πια ρότα,

Δεν γιορτάζω απόψε,

Τριγυρνώ και μεθάω

Με τη λάμψη των άστρων

Με του ήλιου το δείλι,

Με της νύχτας τ’ αδράχτι,

Κι όλο πίσω μου βλέπω

Μια γλυκιά οπτασία,

Της ζωής μου μουράγιο,

Της ζωής μου κουράγιο,

Της ζωής μου ναυάγιο….

Προχωρώ και στοιχειώνω

Τα σοκάκια που ζήσαν

Τον χορό Νηρηίδων,

Το τραγούδι του Πάνα,

Την οσμή κάθε γέννας

Με τα μάτια της μάνας…

Κι όσο τρέχω, ανασαίνω

Και βαθιά μου πονάω

Γιατί σήμερα είναι

Η γιορτή της ανάγκης,

Η γιορτή της ζωής μας,

Η γιορτή της αγάπης….