Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΡΕΜΕΙ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΡΕΜΕΙ

βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν,
να φεύγουν, παλεύοντας, στο μεγάλο ταξίδι της ζωής,
βλέπω τον κόσμο ν' αλλάζει,
να βουλιάζει και να ξαναανασαίνει,
βλέπω τους παλιούς συντρόφους να φεύγουν
αδίστακτος χρόνος τρέμει μην τον σταματήσουν,
βλέπω τους παιδικούς μου φίλους να γίνονται οπτασίες,
θολές γκραβούρες σε πετροπλυμμένους μουσαμάδες.
βλέπω τους συμμαθητές μου να αναρωτιούνται
που πήγαν τα χρόνια της ανέμελης, άθραυστης αθωότητας,
νοιώθω δίπλα μου τις οπτασίες αυτών που έφυγαν νωρίς,
αυτών που έχασαν την ευκαιρία να τρυγήσουν το μέλι της ζωής,
αυτών που ξεκίνησαν για το καλοκαίρι της ζωής
και τους βρήκε άξαφνα ο χειμώνας,
αυτών που ζουν στις αναμνήσεις μας,
που χάραξαν στα όνειρα μας γραμμές στους ορίζοντες,
των ορίων που βάζαμε να ξεπεράσουμε
ξένοιαστοι στη ζωή μας,

βλέπω τα πρώτα δάκρυα, τις χαμένες αγάπες,
τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τις χαμένες στιγμές,
τρύπες στο συνεχές μιας αιωνιότητας,
βλέπω το μένος της ζωής που μας προειδοποιεί:
"ο θάνατος παραμονεύει",
"θα τον βιώσεις και μετά θα τον καταλάβεις",
βλέπω τις αγκαλιές που χάθηκαν
σκορπίζοντας μια αγάπη μοναδική,
τον ήχο των χρωμάτων από τη μοναδική στοργή
που σου πρόσφεραν απλόχερα και ολόθερμα
οι αγαπημένοι σου που μετοίκησαν σε άλλες γειτονιές,
βλέπω τη θλίψη να έρχεται, αυλακώνοντας το μέτωπο,
τις πίκρες που βουλιάζουν τον ουράνιο θόλο,
που σαγηνεύουν αυτόν που θέλει να γνωρίσεις το πέρας,

βλέπω δυστυχία, τρόμο, απελπισία, πανικό και φυγή,
ξεχάσαμε το όνειρο,
ξεχάσαμε τις παραλίες της ζωής μας,
ξεχάσαμε τον ουρανό με τα αστέρια του,
τους βραδυνούς όρκους,
τις λειτουργίες του φωτός,
τα ξέφρενα τρεχαλητά στις ανηφόρες της,
την απλότητά της, την άλλη πλευρά του φεγγαριού,

ζούμε για να δούμε τον αφανισμό,
στο νεκροταφείο των ονείρων
σκάβουμε κι εμείς τον πιο βαθύ λάκκο,
ρίχνουμε τα λουλούδια της μοναξιάς,
πέταλα μαραμένα, άοσμα, μισόξερα
μικραίνουν την απόσταση από το απέραντο χάος,
βλέπω μελαγχολία στα βλέμματα
αυτών που γελούν, αυτών που είναι φευγάτοι
από το πρωινό της δύσης,
βλέπω καράβια χωρίς άρμενα, βάρκες χωρίς κουπιά,
βλέπω αυτοκίνητα να σαπίζουν πεταγμένα στις άκρες των δρόμων,
βλέπω παιδιά χωρίς όνειρα,
αδιάκοπη ρουτίνα, άστοχους χειρισμούς,
μαύρα μάτια που κλαίνε δίχως δάκρυα,
βλέπω κι εσένα...

εσένα που στα μάτια σου σιγοκαίει η φλόγα της ζωής,
παρέα ανεβήκαμε το βουνό, σμίξαμε με το όνειρο,
αγκαλιάσαμε το άπειρο,
βλέπω κι εσένα, εσένα που με κράτησες ζωντανό,
πίκρα στην πίκρα, χαρά στη χαρά,
ανεβήκαμε κι αγναντεύουμε το μέλλον,
με κρατάς ζωντανό γιατί πιστεύεις ακόμη,
πιστεύεις σε μένα,
πιστεύεις στο αύριο,
πιστεύεις στη ζωή,
πιστεύεις στη χαρά, πρώτη χαρά και παντοτεινή.....