Σπονδές στο ασυνείδητο.

πολλαπλοι κόσμοι σε παράλληλες διαστάσεις,
πλοκάμια της Μοίρας σε χώρους χαμένων πραγμάτων,
η Λήθη δραπέτευσε σε ξένα μονοπάτια,
γλυστρά και σου χαρίζει χαμόγελο, χαμένων θαυμάτων.
Λεπίδα γλυστρά στης ψυχής τον πλακούντα...

μεσ' τον χρόνο χαμένος, δειλός παραβάτης,
στη σκόνη της μέρας αρνείσαι το Άλλο,
χαμένος ο χρόνος, σκληρός αναβάτης
πληγώνει με πάθος, ζωγραφίζει φιγούρες στης ζωής σου το πάλκο.
Γλυκά σε ξεσκίζει για να φτάσει στο βάθος...

πόσος χώρος σου μένει στην καρδιά ν' αγαπήσεις,
πόσος πόνος όταν μόνος τραβάς τα σκληρά μονοπάτια
που σε φέρνουν στο χώρο, αναμνησεις να θρηνήσεις
πριν προλάβει η ζωή να σε κάνει κομμάτια.
Μεσ' απ' το αίμα και τη σάρκα αχνοφέγγει γλυκειά οπτασία...

ειν' η Μνήμη κατάρα, η Ελπίδα φαινάκη,
πόσος χώρος σου μένει στην καρδιά ν' αγαπήσεις,
ποια σονάτα θ΄ ακούσεις για να κλείσεις το μνήμα
μιας ζωής τρικυμίας στου πελάγου τις λάμψεις.
Σκίζει, κόβει και ράβει, η λεπίδα δουλεύει...

δεν υπάρχεις στον κόσμο και ο Άλλος δεν είναι για σένα,
τραγουδάς στο σκοπό που σφυρίζει του Αχέρωντα ο βαρκάρης,
απ' τον άδη ξεφεύγεις και στον άδη γυρίζεις,
πόσος χώρος σου μένει στην καρδιά ν' αγαπήσεις;
Με λαβίδες, εργαλεία, τόσα χέρια δουλεύουν...

είσαι μόνος, χαμένος σ' ενδιάμεσους κόσμους,
σ' ένα χάος στολισμένο με αιώνια στολίδια,
έχεις παίξει κι έχεις χάσει στης ψυχής το παιχνίδι
γιατί παίζει η καρδιά σου, ασήμαντο ρόλο, στης ζωής το σανίδι.
Λίγο ακόμη κι ζωή θ' ανατείλει, βουτηγμένη στο αίμα...

πόσος χρόνος σου μένει στη ζωή ν' αγαπήσεις,
πόσα μέτωπα ανοίγεις τον εχθρό να εμποδίσεις
την καρδιά σου να κάνει κομμάτια, τα σκυλια να ταϊσει.
Κι αν η λύτρωση φτάσει, έχεις πλέον ξοφλήσει.
Νά, προβάλλει η νέα ψυχή, η καρδιά που κτυπάει...

Γονατίζεις, σπονδές να προσφέρεις στη λατρεία του Αγνώστου,
έχεις αίμα στο στήθος, μια καρδιά που στραγγίζει,
μια καρδιά που ρωτάει πόσο χώρο έχει ακόμη στη ζωή ν' αγαπήσει,
μια ψυχή π' ανεβαίνει θυμιατό, στη ζωή που θ' αφήσει.
Κι απ' την άλλη, το αίμα, η πληγή, η σπηλιά που η λεπίδα έχει αφήσει
(αλλ' αυτή δεν την βλέπει κανένας)....