Το πιο όμορφο ποίημα

Στο χαρτί γράφεις λέξεις, λέξεις για άλλους,
Έτσι το πιο όμορφο ποίημα θα είναι γι άλλους,
θα ‘ναι γι αυτούς που είναι απέναντι
αυτούς που ζουν τη ζωή τους, χωρίς ζωή.
Πήρα χώμα κι έπλασα σώμα,
Του έβαλα, φυσώντας, ψυχή
Δεν σκέφτηκα, όμως, την καρδιά,
Πάλεψα με ιστούς, φλέβες κι αρτηρίες.

Έφτιαξα ένα τέλειο όργανο,
Οι παλμοί του γκρεμίζουν κάστρα,
Διώχνουν σύννεφα, βροντές κι αστραπές,
Ανεβαίνει ανηφόρες χωρίς ανάσα,
Πιστεύει πως ανήκει σε μένα,
Ψηλά στα ουράνια, προσπαθεί ν’ αγγίξει τ΄άστρα
(της είναι τόσο γνώριμα).
Αίμα, αίμα παντού, ροή αίματος,
Μυρωδιά αίματος, ασταμάτητα χτυπάει.
Τη ζωγραφίζουν στους τοίχους, σε χαρτιά,
Της στήνουνε αψίδες, ορκίζονται στ΄ όνομά της,
Περιδιαβαίνουν στα περιβόλια και τρυγούν τους καρπούς της
Αλλά δεν γνωρίζουν…..


Είναι εύθραυστη, σπάει σε χίλια κομμάτια,
Όταν σας χώρισα πήρα κάτι κι από τους δύο σας,
Ένα κομμάτι εδώ, ένα εκεί,
Αν συναντηθούν, αν το έχω προβλέψει,
Θα έρθουν σε μένα, η αγκαλιά τους θα σταματήσει τη ροή
Του αίματος.
Αν δεν βρεθούν ή, αν συναντηθούν αλλά
Παραμείνουν χωριστά,
Η αιμορραγία θα πλημμυρίσει το σύμπαν,
Θα τσαλαπατηθούν, θα περπατήσουν πολλοί
Πάνω στο αίμα, κι αυτό θα μαζέψει τ’ αποτύπωμα
Από τα πόδια που το περιφρονούν,
Από το εφήμερο, το ευκαιριακό, το ανείπωτο.
Θα ζουν για πάντα ζωντανοί-νεκροί, απόκληροι του παράδεισου,
Ποτέ δεν θ’ αγγίξουν τ’ άστρα, ποτέ δεν θα δουν την αυγή.
Ποτέ δεν θα νοιώσουν τον κορεσμό της αγάπης,
Τον παλμό που τους δίνει ο έρωτας.


Το πιο όμορφο ποίημα γράφεται για άλλους,
Αλλά εγώ δημιούργησα την καρδιά,
Απ’ αυτή ζείτε, μ’ αυτήν αναπνέετε.
Αν πρόβλεψα να συναντηθείτε, δεν θα χωρίσετε ποτέ!