Αδραξε την ευτυχία

[μια νύχτα, σ' ενα μπαρ, σ' ένα σκοτεινό δρομάκι]

Λοιπόν ποιό είναι το επόμενο βήμα στη ζωή μας;
κοιτάζουμε πίσω,
κοιτάζουμε μπροστά,
θέλουμε να είμαστε έτοιμοι,
έτοιμοι για ποιο πράγμα;
Η θυσία είναι μέσα στο πρόγραμμα,
θυσιάζεις κάτι από τον εαυτό σου,
κομμάτι, κομμάτι και μένεις λίγος
πολύ λίγος.
Κοιτάζεις τα φώτα το βράδυ στην πόλη,
πράσινα, κοκκινα, κίτρινα, λευκά,
αναβοσβήνουν στους χτύπους μιας καρδιάς που κομματιάζεται,
βλέπεις τις κορδέλες ν΄ ανεμίζουν στον αέρα,
βλέπεις την ανοχύρωτη Ύπαρξη,
νοιώθεις την αλλοτροίωση,
τη λαχταρα και τα όνειρα που έκανες παιδί,
βλέπεις πόσο πίσω έμεινες,
ο χρόνος τρέχει κι εσύ κοιτάς πίσω και μπροστά.
Χαμένοι στον παραλογισμό της ζωής
κάνουμε, διαρκώς, μεταγγίσεις πλαστής ευτυχίας,
δηλητήρια στον οργανισμό
επειδή βλέπουμε πίσω και μπροστά.
Ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε κυλιόμενες σκάλες,
σκάλες που κρατάνε σφιχτά δεμένη την ψυχή μας
σ' ένα μηχανισμό που ελέγχουν άλλοι,
σ' ένα μηχανισμό διαρκούς κίνησης,
αν σταματήσει θα πρέπει να προχωρήσεις,
αλλά αυτό φοβάσαι,
φοβάσαι γιατί σκέφτεσαι και κοιτάζεις το πριν και το μετά.
Το πριν πέρασε, άφησε χαραγμένα σημάδια στο κέρινο εκμαγείο
μιας ζωής κατακερματισμένης,
το μετά είναι άγνωστο,
είναι ο νεκροθάφτης των ελπίδων,
κι όμως συνεχίζεις και κοιτάζεις...
Σου έμαθαν ότι όλα είναι αίσθηση, ένα βλέμμα,
σου έμαθαν να περιμένεις τη ζωή στα σκαλοπάτια της ζητιανιάς,
σου έμαθαν ότι το λαμπύρισμα τη νύχτα του έρωτα
είναι ψευδαίσθηση, μια πρόσκαιρη απόλαυση,
μια αναζήτηση που θα σβήσει στο πρώτο φύσημα του ανέμου,
γυρνάς στο σκοτάδι στους δρόμους
και κοιτάς πίσω και μπροστά,
γυρεύεις αυτό που οι θεοί μισούν.
Μια αγκαλιά, ένα φιλί, η αίσθηση της επαφής των σωμάτων,
κλείσε τα μάτια,
η ευτυχία είναι στη στιγμή, είναι μέσα σου
αρκεί να ξέρεις ότι ηρθε η ώρα.
Δεν υπάρχει πριν και μετά.
Αδραξε την ευτυχία σήμερα, τώρα,
οι θεοί μισουν την ανθρώπινη ευτυχία....