ΓΙΟΡΤΗ

Δεν γιορτάζω εγώ,

Δεν ελπίζω πια κάτι,

Όμως σήμερα είναι

Που γιορτάζει η αγάπη

Μπορεί νάναι τίποτα,

Μπορεί νάναι, όμως, και κάτι..

Περπατώ σ’ άγονους τόπους,

Σε καμένη γη φτερουγίζω

Και ρωτώ

Μην την είδαν,

Μην ακούσαν θροή της,

Μην ακούσανε κάτι…

Μεσ’ τους άδειους τους δρόμους,

Στις σκιές που γυρίζουν,

Στο λαμπύρισμα φώτων

Σταματώ και γυρίζω

Ν’ αντικρύσω το φάντασμα

Που ξοπίσω μου πάει,

Να ρωτήσω αν είναι

Μια ακόμα οφθαλμαπάτη…

Σε στενά και πλατείες,

Κάθε μέρα και νύχτα

Τριγυρίζω αλαφιασμένος

Και παντού ψιθυρίζω:

«είναι κάτι που στ’ αλήθεια

βαθειά με στοιχειώνει,

Είναι κάτι που αργά

Σιγολιώνει το χιόνι,

Είναι άρωμα χυμού

Από άγρια καρύδα,

Από λεβάντα και κέδρο,

Από ρόδα και κρίνα,

Είναι άρωμα από κάτι

Που ποτέ μου δεν είδα;»

Στους απέραντους κάμπους,

Και με κρύο και με ζέστη,

Αναρωτιέμαι τι είναι

Αυτό που αδιάκοπα με μανία

Την ψυχή μου την έλκει,

Σαν κοπάδι από άγρια,

Και ατίθασα ζώα

Που τριγύρω γυρίζουν

Και δεν έχουν πια ρότα,

Δεν γιορτάζω απόψε,

Τριγυρνώ και μεθάω

Με τη λάμψη των άστρων

Με του ήλιου το δείλι,

Με της νύχτας τ’ αδράχτι,

Κι όλο πίσω μου βλέπω

Μια γλυκιά οπτασία,

Της ζωής μου μουράγιο,

Της ζωής μου κουράγιο,

Της ζωής μου ναυάγιο….

Προχωρώ και στοιχειώνω

Τα σοκάκια που ζήσαν

Τον χορό Νηρηίδων,

Το τραγούδι του Πάνα,

Την οσμή κάθε γέννας

Με τα μάτια της μάνας…

Κι όσο τρέχω, ανασαίνω

Και βαθιά μου πονάω

Γιατί σήμερα είναι

Η γιορτή της ανάγκης,

Η γιορτή της ζωής μας,

Η γιορτή της αγάπης….

ΦΥΛΑΧΤΟ

έστησες τα ονειρά σου
σε αυλαία με πανί
και κατάληξαν στο καναβάτσο,
στο αιμόφυρτο σκοινί,

άνισος αγώνας,
παντού φυσά βοριάς
κι εσύ σκοπεύεις απ' το κλείστρο
μπας και βρεις παρηγοριά,

δίπλα σου καίγοντ' όλα
μα εσύ λοξοδρομείς
γιατί έγινε σκληρός ο δρόμος
κι επιμένεις, δεν θες να δεις,

τα συντρίμια μιας ζωής,
κάστρα μ' ανηλιαγες στοές
και στην πύλη φρούραρχοι
εφιάλτες με στολές,

δειλινό, σούρουπο κι αυγή
γενήκαν τώρα ένα,
όνειρα δεν βλέπεις πια
ειν' όλα ματωμένα,

μεσ' της ζωής το μονοπάτι
δίχτυα σ' απλώσανε σωρό,
μη φύγεις, μη λευτερωθείς
απ' της ζωής σου τον καημό,

αγνάντι βλέπεις ξαστεριά,
όπλα αστράφτουν κι αστραπές
μα ζαλισμένος κάθεσαι
φούντα ναν' και ναργιλές,

δε θέλεις πια να σηκωθείς,
τερτίπια βγάζεις και λαλείς
πως πήγε στράφι μια ζωή
μέσ' τού ονείρου τη στροφή,

κι όμως απέναντι θα δεις
στητούς, αλώβητους αετούς,
παιδιά, μανάδες και γονιούς
να τάζουν στ' όνειρο βολβούς,

σπόρους, λίπασμα και χέρσα γη
κι από 'κει, μεσ' το χαμό,
βλέπουν να πετιέται σα θεριό
του ονείρου τους το φυλαχτό!!

ΣΚΙΕΣ

σκιές πλακώνουν τις ψυχές μας,
σκιές αχόρταγες, κρυμμένες στα στενά,
στου προσωπικού μας φόβου τ' αδιάβατο μονοπάτι,
σκάλες, σκάλες, σκάλες και πίσω από κάθε στροφή σκιές,
σκιές, μαύρες ερινύες, φτερωτά, μοχθηρά πλάσματα
ζητούν να σε εγκλωβίσουν στο αδιέξοδο
μιας ζωής που πληρώνεις αδιάκοπα και ασύστολα,
σκιές, μαύρες, πυκνές, μουντές, άηχες,
σκιές κατεβάζουν την αυλαία μιας ζωής
που αποστρέφει το βλέμμα από το φως
επειδή αρνείται να δει
τον άστεγο στην άθλια, πολυχρησιμοποιημένη κουβέρτα,
ξαπλωμένο στον δρόμο με το χέρι παγωμένο
κρατώντας μισό πλαστικό μπουκάλι
για ν' ακούσει τον ήχο του χρήματος
και να κουνήσει τα δάχτυλα του ζωντανού-νεκρού,
σκιές που κρύβουν το σώμα του παιδιού
που κοιμάται μέσα στον κάδο των σκουπιδιών
γεμάτο τομές και πρόχειρες συρραφές του κρέατος
για να μη φανούν οι σκιές μιας πλάσης που ασφυκτιά
σ' ένα κόσμο όπου το εμπόρευμα έγινε θεός
κι ο θεός εμπόρευμα,
σκιές που καλύπτουν μια άθλια συνείδηση
που αρέσκεται ν' αποστρέφει το βλέμμα στο απάνθρωπο,
στα εγκιβωτισμένα, λαθραία, βάναυσα αφαιρεμένα
όργανα των μικρών αγγέλων,
σκιές που κρύβουν έντεχνα ένα κόσμο που σαδιστικά
απολαμβάνει το κατακρεούργημα των φτερών
των μικρών πουλιών που δεν πρόλαβαν να πλανηθούν
στους λερούς ουρανούς μιας τρικυμισμένης φύσης,
που αναζητά με οργή και ξέφρενο πάθος
την οποιανδήποτε ηδονή αρκεί να προσφέρει στον άλλο πόνο,
που παραδόθηκε στις σκιές,
σκιές που κρύβουν το φως της αυγής
για να μη δεις τον συνάνθρωπο που κοιμήθηκε
έξω στην αυλή σου για να μη σ' ενοχλήσει
και να σου ζητήσει βοήθεια όταν πια,
έχοντας πιεί τον μαύρο, σκέτο σου καφέ,
όταν θα έχεις καπνίσει το πρώτο τσιγάρο
οργισμένος γιατί πρέπει να φύγεις από το καταφύγιο
στο οποίο ζεις και να βγεις έξω σε μια βάρβαρη,
απάνθρωπη πραγματικότητα,
θωρώντας την αυγή με μάτια πλανεμένα,
αγνοώντας το φως, ζητώντας τις σκιές
επειδή εκεί αισθάνεσαι τη θέρμη, τη στοργή, τη θαλπωρή
μιας ζωής που έπνιξες στις σκιές,
σκιές θανάτου που μετέτρεψες σε υποψία ζωής,
σκιές που πλάνεψαν τις αυθεντικές σου ανάγκες
και σου χάρισαν σκιώδεις απολαύσεις, σκιώδεις αγάπες,
σκιώδη ζωή, σκιώδεις πλάνες για μια σκιώδη ευτυχία,
σκιές παντού, ο ήλιος αρνιέται να αγωνιστεί
για να σου δείξει το απύθμενο βάθος
μιας διεστραμμένης ζωής, μιας αλλοτριωμένης ύπαρξης,
ενός ανέραστου έρωτα, μιας αδυσώπητης εναλλαγής
συναισθημάτων που κολυμπούν στις σκιές,
ζεις αρνούμενος να σηκώσεις την αυλαία,
αρνείσαι να δεις το πάλκο με τους ηθοποιούς
που σου πετούν λόγια-φωτιές, που σου δείχνουν τις σκιές,
σκιά μέσα στις άλλες,
ζεις σαν ίσκιος,
ίσκιος κι η ζωή σου,
ίσκιος τα χρήματα,
ο έρωτας,
η ζωή,
ίσκιος τα λόγια των σκιών στο σχολείο,
στη διασκέδαση, στην ανάγνωση,
στο ποτό που ρουφάς μέσα στις σκιές ανήλιαγων,
πνιγμένων στη νικοτίνη, μικρών, κρυφών δωματίων
εκει που πιστεύεις ότι το σκοτάδι είναι το φως,
εκεί που πιστεύεις ότι ζεις, ότι ανασαίνεις
την ψευδαίσθηση της ελευθερίας,
εκεί που, όμως, βιώνεις το σκότος,
ταυτίζεσαι μ' αυτό,
εκεί συνηθίζεις τον διαρκή θάνατό σου,
εκεί που θάρθουν οι σκιές και θα σου πουν:
"τελείωσες, είσαι μόνος"......

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΡΕΜΕΙ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΡΕΜΕΙ

βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν,
να φεύγουν, παλεύοντας, στο μεγάλο ταξίδι της ζωής,
βλέπω τον κόσμο ν' αλλάζει,
να βουλιάζει και να ξαναανασαίνει,
βλέπω τους παλιούς συντρόφους να φεύγουν
αδίστακτος χρόνος τρέμει μην τον σταματήσουν,
βλέπω τους παιδικούς μου φίλους να γίνονται οπτασίες,
θολές γκραβούρες σε πετροπλυμμένους μουσαμάδες.
βλέπω τους συμμαθητές μου να αναρωτιούνται
που πήγαν τα χρόνια της ανέμελης, άθραυστης αθωότητας,
νοιώθω δίπλα μου τις οπτασίες αυτών που έφυγαν νωρίς,
αυτών που έχασαν την ευκαιρία να τρυγήσουν το μέλι της ζωής,
αυτών που ξεκίνησαν για το καλοκαίρι της ζωής
και τους βρήκε άξαφνα ο χειμώνας,
αυτών που ζουν στις αναμνήσεις μας,
που χάραξαν στα όνειρα μας γραμμές στους ορίζοντες,
των ορίων που βάζαμε να ξεπεράσουμε
ξένοιαστοι στη ζωή μας,

βλέπω τα πρώτα δάκρυα, τις χαμένες αγάπες,
τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τις χαμένες στιγμές,
τρύπες στο συνεχές μιας αιωνιότητας,
βλέπω το μένος της ζωής που μας προειδοποιεί:
"ο θάνατος παραμονεύει",
"θα τον βιώσεις και μετά θα τον καταλάβεις",
βλέπω τις αγκαλιές που χάθηκαν
σκορπίζοντας μια αγάπη μοναδική,
τον ήχο των χρωμάτων από τη μοναδική στοργή
που σου πρόσφεραν απλόχερα και ολόθερμα
οι αγαπημένοι σου που μετοίκησαν σε άλλες γειτονιές,
βλέπω τη θλίψη να έρχεται, αυλακώνοντας το μέτωπο,
τις πίκρες που βουλιάζουν τον ουράνιο θόλο,
που σαγηνεύουν αυτόν που θέλει να γνωρίσεις το πέρας,

βλέπω δυστυχία, τρόμο, απελπισία, πανικό και φυγή,
ξεχάσαμε το όνειρο,
ξεχάσαμε τις παραλίες της ζωής μας,
ξεχάσαμε τον ουρανό με τα αστέρια του,
τους βραδυνούς όρκους,
τις λειτουργίες του φωτός,
τα ξέφρενα τρεχαλητά στις ανηφόρες της,
την απλότητά της, την άλλη πλευρά του φεγγαριού,

ζούμε για να δούμε τον αφανισμό,
στο νεκροταφείο των ονείρων
σκάβουμε κι εμείς τον πιο βαθύ λάκκο,
ρίχνουμε τα λουλούδια της μοναξιάς,
πέταλα μαραμένα, άοσμα, μισόξερα
μικραίνουν την απόσταση από το απέραντο χάος,
βλέπω μελαγχολία στα βλέμματα
αυτών που γελούν, αυτών που είναι φευγάτοι
από το πρωινό της δύσης,
βλέπω καράβια χωρίς άρμενα, βάρκες χωρίς κουπιά,
βλέπω αυτοκίνητα να σαπίζουν πεταγμένα στις άκρες των δρόμων,
βλέπω παιδιά χωρίς όνειρα,
αδιάκοπη ρουτίνα, άστοχους χειρισμούς,
μαύρα μάτια που κλαίνε δίχως δάκρυα,
βλέπω κι εσένα...

εσένα που στα μάτια σου σιγοκαίει η φλόγα της ζωής,
παρέα ανεβήκαμε το βουνό, σμίξαμε με το όνειρο,
αγκαλιάσαμε το άπειρο,
βλέπω κι εσένα, εσένα που με κράτησες ζωντανό,
πίκρα στην πίκρα, χαρά στη χαρά,
ανεβήκαμε κι αγναντεύουμε το μέλλον,
με κρατάς ζωντανό γιατί πιστεύεις ακόμη,
πιστεύεις σε μένα,
πιστεύεις στο αύριο,
πιστεύεις στη ζωή,
πιστεύεις στη χαρά, πρώτη χαρά και παντοτεινή.....