ΜΑΝΑ

Μάνα όταν με γέννησες

δεν φοβόσουν κραυγές,

πραιτωριανούς κι επιδημίες,

λαιστρυγόνες και θαύματα,

μάνα όταν με γέννησες

ο τρόμος της καταστολής,

ο φόβος του νικητή

και η ανάσα των στημένων

στις μάντρες που συνομιλούσαν

με τον θάνατο,

ήταν η απουσία της επισκληρίδιου,

η οιμωγή των χαμένων παιδιών,

η λαχτάρα των ονειροβατών

και το πάθος της χαμένης ουτοπίας,

μάνα όταν με γέννησες

μου έδωσες παρέα,

άσχημα όνειρα

και ανθρώπινη βία,

μάνα με βύζαξες μέλι και γάλα

σ' ένα κόσμο που το χρώμα

σ' έκανε κουφάρι κρεμασμένο

σε τεράστια δέντρα,

σε λερές φυλακές

και σε ανήλιαγους προμαχώνες,

δεν συλλάβισες νανούρισμα,

δεν ήταν αυτά δάκρυα χαράς,

ήταν λέπια υποθαλάσσιων τεράτων,

άγχους, κατάθλιψης και τρικυμίας,

μάνα όταν με γέννησες

ο κόσμος φλεγόταν

(όπως και τώρα),

λαμπάδες ορφανά, άστεγοι, φτωχοί,

πλάνητες, σκλάβοι και υπηρέτες,

ο χτύπος της καρδιάς σου

ήταν εμβατήριο ανασυγκρότησης,

αναδόμησης και αδιέξοδου,

μάνα στον κόρφο σου

έμαθα να κλαίω, να πονώ,

να γελώ και να αναστενάζω,

μάνα με συντρόφεψες

στο ταξίδι της ζωής,

δεν μου 'ταξες παραμυθένια

ζωή, ολάνθιστους κήπους,

άστρα φεγγοβολόντα

και αταξίδευτες θάλασσες,

ένοιωσα την αρμύρα στο γάλα σου,

τον φόβο στο στήθος σου,

την αγωνία στην καρδιά σου,

τη λατρεία στο μυαλό σου,

με γέννησες στην κόγχη λόγχης,

στη ρόδα δρεπανηφόρου άρματος,

στο χείλος της κόλασης,

στο βαθύ άοσμο και άχρωμο χάος,

μάνα όταν με κράτησες στα χέρια σου

μου τραγούδησες:

"γιέ μου, στολίδι της ψυχής μου,

δεν σου υπόσχομαι παράδεισους,

δρόμους βατούς, φως της ζωής μου,

πόνο και πίκρα κι άγονους παράδρομους,

φωτιά κι ατσάλι, βόμβες και σφαίρες,

του τέρατος άρπυιες, πόρνες κι εταίρες,

φωτιά και θάμπος, σκοτάδι παντού,

σ' αυτόν τον κόσμο το κλάμα φτωχού

παρέα θα έχεις στις γης τ' ανηφόρια

μαζί σου θα είναι χιλιάδες αγόρια,

μα μην τρομάξεις, μη φοβηθείς

μαζί σου για πάντα,

την αγάπη της μάνας θα έχεις,

θα βρεις!

και σαν ξημερώσει η μέρα εκείνη

που σ’ άλλη αγκαλιά

θα βρεις τη σαγήνη,

τον πλούτο του πάθους,

μια νέα σελήνη,

να θυμάσαι πως πάντα,

για σκέπη στον κόσμο ετούτον,

η αγάπη της μάνας

- αμάραντο άνθος -

για πάντα θα μείνει"