ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

Για σένα που κρύβεσαι διαρκώς στο σκοτάδι,
αποφεύγεις το φως σα να'σαι λεπρός,
πάντα θα φεγγοβολλά, στον ουρανό, ένα αστέρι
που λατρεύουνε κρυφά οι απελπισμένοι:
με τ όνομα "διεθνισμός",

για σένα που ζεις κλειδωμένος
στους έρημους τοίχους κλειστός,
μακρυά απ' τους άλλους, τρελλός, φοβισμένος
δεν έχεις ελπίδα ποτέ μοναχός,

για σένα που βλέπεις το τέρας
στην όψη αυτού που είναι σκυφτός,
σ΄αυτόν που του δόθηκε άλλο χρώμα
που είναι ντυμένος αλλιώς,

σε σένα που χρόνια ενσταλλάξαν
σταγόνα-σταγόνα οργή,
σε σένα που νομίζεις πως είσαι
στη γη η πανώρια φυλή,

στο άχρωμο σύμπαν που έχεις κρυφτεί
στον άχαρο βίο που λες συ ζωή,
στο έσχατο όπλο που σου'ναι η φυγή
προσθέτεις δυο σφαίρες μη σε'βρει η αυγή,

συμπόνια, αγωνία, αλληλεγγύη,
λέξεις που ποτέ δεν σου'ναι γνωστές,
βαθειά μέσ' την πατριαρχία κοιμάσαι
και μοιράζεις ταμπέλες: "παντού σεξιστές",

βαθειά στον θανάσιμο ρόγχο
τρέμεις, φοβάσαι γιατί 'σαι λακές
αυτών που καμώνονται δήθεν
πως δεν θαρθούν ποτέ φυλακές,

δεν έχεις κουράγιο, δεν έχεις ελπίδα
μιλάς για δικαιώματα και βγάζεις κραυγές,
ποτέ δεν θ' αδράξεις εκείνη τη μέρα
να δεις πως τριγύρω υποφέρουν ζωές,

για σένα που ζεις σε τάφο φτιαγμένο
να έχει χούγια κι ανέσεις πολλές
ποτέ απ' την άβυσσο δεν βγάζεις κεφάλι
να μη συναντήσεις παντού συμφορές,

σε σένα μιλάω, σε σένα το λέω:
ποτέ δεν μας έλειψες, ποτέ δεν υπήρξες,
ποτέ δεν ανάσανες, ποτέ σου δε βρήκες
λαγούμια, οδούς, κρυφές διαδρομές,
(το λέω και κλαίω)
που βγάζουν διαρκώς, απο 'κει, λυτρωτές.