Ο χειρότερος χειμώνας της τελευταίας δεκαετίας βρίσκεται προ των πυλών. Οι άρχοντες και οι κήρυκές τους το διαλαλούν καθημερινά. Χειμώνας, χειμώνας βαρύς, ασήκωτος... Εμείς μάθαμε μικροί ότι ο χειμώνας αρχίζει τον Δεκέμβρη, επίσης μάθαμε ότι κρατάει τρεις μήνες μετά θα ξεπροβάλει. σιγά - σιγά, η άνοιξη και ο καιρός θα κάνει τον κύκλο του επ' άπειρον μέχρι οι άνθρωποι να καταστρέψουν ό,τι έφτιαξαν και να παραδοθεί η μοίρα και η πορεία του καιρού στους δαίμονες, αυτά έλεγε κι ένας γερο-φιλόσοφος. Η ζωή άλλαξε από τότε, οι άνθρωποι έζησαν τη φρίκη της απανθρωπιάς και τη μοχθηρότητα του θάνατου. Χιλιάδες χρόνια, ο χειμώνας έρχεται και πάντα είναι βαρύς.
Στο σημερινό σύμπαν που ζούμε, ο χειμώνας ξεκίνησε - επίσημα - πριν από 5-6 χρόνια. Κάποιοι άρχοντες προειδοποίησαν: "προσέξτε, έρχεται ο χειμώνας και θα είναι διαφορετικός, θα είναι πολύ βαρύς ...", αυτοί, βέβαια, είχαν φροντίσει να γεμίσουν τις αποθήκες τους με ξύλα. Φρόντισαν να έχουν έτοιμη και την προμήθεια απ' έξω, τακτοποίησαν τις υποθέσεις τους, λεηλάτησαν και αποθήκευσαν τη σοδειά των άλλων και συνέχιζαν να προειδοποιούν. Και, τελικά, ο χειμώνας ήρθε. Βαρύς, αδυσώπητος, αμείλιχτος, ανατρεπτικός, αμοραλιστής, απάνθρωπος, βίαιος, το χιόνι του έχει μαύρο χρώμα, κάλυψε τη γη με μαύρο πέπλο σαν σάβανο. Ο χειμώνας είναι εδώ, δεν τον περιμένουμε. Πάγωσε την καρδιά μας, κρυστάλλωσε την ψυχή μας, φύσηξε το παγερό του χαμόγελο στον κόσμο μας και μας αιφνιδίασε με τον τρόπο του.
Ο χειρότερος χειμώνας της δεκαετίας, όμως, δεν πρόκειται να έρθει, απλούστατα γιατί είναι ήδη εδώ, γιατί μετρά ήδη τους νεκρούς του και τα θύματά του, χρόνια τώρα. Ο χειμώνας δεν φεύγει με ευχέλαια, δεν φεύγει με γιορτές και πανηγύρια, δεν τον ενοχλούν τα ανταλλακτικά παζάρια και οι κοινοβιακές δράσεις, δεν σκιάζεται τις ατελείωτες διαμάχες για τον τρόπο με τον οποίο θα τον πολεμήσουμε και θα ξαναζεστάνουμε την Ύπαρξή μας. Ο χειμώνας, χαμογελάει πικρόχολα πίσω από την πλάτη μας: "τι μικρά ανθρωπάκια που είστε! Εγώ είμαι ο βασιλιάς χειμώνας, δεν φοβάμαι τα σκουλήκια και τα έντομα, τα εξοντώνω με το ψύχος μου"! Τα δόντια του, κάτασπρα με σταγόνες από αίμα αποκαλύπτονται στο χυδαίο χαμόγελό του.
Όμως, στον τόπο μας, εδώ και καιρό, οι εποχές άλλαξαν. Ο χειμώνας έρχεται για να μείνει και έρχεται πάντα νωρίτερα. Αλλά ξαφνιάζεται, αυτό το τέρας ξαφνιάζεται από τη λάμψη της δικής μας άνοιξης, του δικού μας αλεξίσφαιρου χιτώνα μπροστά στα τόσα όπλα του. Εδώ και χρόνια, ο χειμώνας έρχεται ένα μήνα νωρίτερα αλλά και εμείς είμαστε έτοιμοι. Αυτό που συναντάει είναι η λάμψη από την τεράστια πυρκαγιά που ανάβουμε κάπου εκεί στα μέσα του Νοέμβρη. Και μόλις ξεμυτίσει ο πρώτος του μήνας, ξέρει τι θα 'βρει μπροστά του. Εμείς δεν φοβόμαστε τον χειμώνα, στη χώρα μας εξοικειωθήκαμε μαζί του. Έχουμε κι εμείς τις αποθήκες μας γεμάτες. Και δεν είναι ξύλα και κάρβουνα τα υλικά που καίμε, είναι σώματα, καρδιές, ψυχές που λαμπαδιάζουν και φεγγοβολούν στα άκρη της γης. Δεκέμβρηδες δεν μας σκιάζουν πια, το κρύο δεν μας ακουμπάει, το χιόνι δεν παγώνει τις ψυχές και το σώμα μας, γίναμε λαμπάδα, φλόγα φοβερή που θα πυρπολήσει το σύμπαν. Μάθαμε από Νοέμβρηδες, μάθαμε και από Δεκέμβρηδες, μάθαμε και από χειμώνες. Κανείς τους δεν μας νίκησε και κανείς τους δεν μας τρομάζει.
Αλλοίμονο σε σας αφεντικά, ερπετά, φίδια, εξουσιαστές και τρομολάγνοι, πρέπει να τρέμετε, πρέπει να φοβάστε, όχι γιατί έρχεται ο χειμώνας αλλά γιατί θα έρθει η Άνοιξη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου