Το ζευγάρωμα των άστρων

(Στην Αγγελική για το Συμπόσιο και τον Έρωτα)

Amo ergo sum!!

Στο μαύρο αυτό, του σύμπαντος ατέλειωτο σκοτάδι,

Αυτό που τεράστιες ποσότητες φωτός διαρκώς καταβροχθίζει,

Τις θάβει στον απύθμενο βυθό της άψυχης ζωής του,

Σ’  αυτό τον κόσμο που δεν θέλει να φανεί μα να σε βασανίζει,

Τα  άστρα  ερωτεύονται  και στήνουνε χορό προτού φανούν στη γη!

Στο μαύρο χρώμα τυλίγονται κι ερωτεύονται θεοί, δαίμονες, αερικά

κι ουρές από κομήτες που αόριστα στο χάος του συχνά φεγγοβολάνε,

μαζί με τ’  άστρα τ’  ουρανού πλανεύουνε με ανταύγειες

τους δύστυχους, μικρούς θνητούς που έρωτα ζητάνε,

Να τους θυμίσουν πως αυτά, αιώνια αγαπάνε!

Εκεί στου σκότους τη φεγγοβολιά, στην άρση του θανάτου,

Εκεί θ’  ανέβει η ψυχή, μαλαματένια, πλουμιστή,

Την ώρα που θα ερωτευθεί, να πει στο χάρο γεια σου!

Ο Έρωτας π’  αναζητάς, σ’ ολάκερη τη ζήση,

Είν’ ο καρπός του Αλλουνού, ατέλειωτο μεθύσι,

Είν’  η εικόνα του θεού που στέκεται θωρώντας

Πως τ΄ άβουλα μικρά στοιχειά, πάνω στον πλανήτη που φτιαξε,

ζουν, δήθεν, χαζοπερνώντας.

Κι εκεί ψηλά στη μοναξιά, στο ψύχος του απείρου,

Τ΄άστρα σφιχταγκαλιάζονται, ορίζοντας τα όρια του άπιαστου ονείρου,

Εκεί, ακόμη κι ο θεός, που ζει θλιμμένος και μονάχος,

Εκεί ο Έρωτας ανθεί, μοσχοβολά ο βράχος

π’ όρθιος στέκει, σκυθρωπός, στο χώρο του βωμού σου

να σου θυμίζει διαρκώς, πως η απουσία του Έρωτα,

θαν’ η ώρα του χαμού σου!