Το Πνεύμα και η Ομορφιά

Το Πνεύμα γονάτισε μπροστά στην Ομορφιά και της είπε σιγανά: "ω, θεά εσύ, ησουν και θα είσαι για πάντα η μούσα μου!"
Η Ομορφιά γονάτισε μπροστά στο Πνεύμα και του μίλησε με λόγια θερμά: "Πνεύμα, υπάρχεις για να με ανακαλύπτεις εκεί που κανείς άλλος δεν μπορεί να με δει, εκεί που είμαι καλά κρυμμένη αλλά υπάρχω και ζω σ' ένα κόσμο που με αγνοεί"!!!
Το Πνεύμα δεν απάντησε στον λυγμό της.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ Ή ΟΧΙ;

Άλλη μία χρονιά με την επέτειο (γιατί άραγε την αποκαλούμε «επέτειο»;) των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Άραγε είναι άλλη μία χρονιά ή μία «άλλη» χρονιά; Ένα ερώτημα που κυριαρχεί στο μυαλό όλων μας. Τα περιθώρια στενεύουν, η περιδίνηση της Ελλάδας σε ένα μακάβριο χορό, χωρίς τέλος, άρχισε να αναδύει μια τρομερή δυσοσμία. Η σαπίλα της πολιτικής ζωής μεταφέρθηκε και στο κοινωνικό επίπεδο και μεταλλάχτηκε σε τραγωδία ενός κόσμου που αδυνατεί να ανασυγκροτήσει τη σκέψη και τη δράση του και αφήνεται να γίνει έρμαιο στους πολιτικάντηδες και στους αριβίστες κάθε φύσης.
Η χώρα ερημώνεται και ξεπουλιέται όσο-όσο. Προφανώς, αυτό δεν αποτελεί πολιτική λύση αλλά πολιτική πλουτισμού των γνωστών μεγάλων συμφερόντων που βρίσκουν ένα λαό απελπισμένο, παραιτημένο και σε επιθανάτια αγωνία και καταφέρνουν να λεηλατήσουν ό,τι θα μπορούσε να γίνει πηγή βελτίωσης της καθημερινής ζωής των συνανθρώπων μας. Ο βωμός του κέρδους μετατράπηκε σε μια χοάνη που δεν ξεδιψάει πια με λίγο μόνο αίμα. Το ίδιο συμβαίνει και στις περισσότερες από τις ευρωπαϊκές χώρες. Το πρόβλημα είναι σαφέστατα συστημικό και δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε στην πλήρη ανάλυσή του (άλλωστε εδώ και 5 χρόνια από αναλύσεις άλλο τίποτα). Η μεταφορά των βασικότερων επιχειρήσεων και μέσων παραγωγής στους νέους δουλό-τοπους της Αφρικής και της Ασίας, δημιουργεί μια τεράστια στρατιά ανεργίας στις ανεπτυγμένες χώρες, στρατιές αστέγων και νεόπτωχων και στρατιές μίσους απέναντι στους εξαθλιωμένους που θα τολμήσουν να διεκδικήσουν ένα κομμάτι ψωμί στην «ανεπτυγμένη» (αλλά μεταβιομηχανική) Δύση.
Ο πλανήτης παρατηρεί αμέριμνος την καθημερινή θνησιμότητα από την πείνα, τις πανδημίες, τις φρικαλεότητες και τους ανταγωνισμούς να αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Στη χώρα μας μάθαμε πια να περπατάμε αδιάφοροι για τους άνεργους, τους άστεγους, τους εξαθλιωμένους, τις πόρνες και τους ναρκομανείς που πληθαίνουν ασταμάτητα, θυσία σε μια κοινωνία που έχει ξεσκίσει τις σάρκες της και τρέφεται από αυτές. Βυθισμένοι στον ναρκισσισμό του μικρόκοσμού μας και στηριζόμενοι σε μια παρα-οικονομία που εξακολουθεί να βασιλεύει σαν τη λερναία Ύδρα (αλλά και που στηρίζει ακόμη αυτή την κοινωνία, όρθια), καταναλώνουμε τις τελευταίες μας ανάσες στη «φυγή» που έντεχνα μας πλασάρουν οι έμποροι της ευτυχίας.
Όμως, αργά ή γρήγορα, θα έρθει και η ώρα μας. Τα αρπακτικά δεν έχουν ηθική και δεν χορταίνουν την πείνα τους. Δεν μπορεί, σήμερα, να αδιαφορείς για το ότι από τα 5,5 δις. στον πλανήτη μας, τα 4 περίπου δεν έχουν νερό, φαγητό, στέγη και όλα αυτά που η φύση (υποτίθεται ότι) χαρίζει σε όλους. Δεν μπορεί να αδιαφορείς για τις νέο-αυταρχικές (δήθεν) δημοκρατίες, για την καταστολή και τον εκφασισμό των σωμάτων ασφαλείας. Δεν μπορείς να γυρίζεις το κεφάλι στους τραμπουκισμούς και στο θράσος της εξουσίας. Δεν μπορείς να μην βλέπεις….
Μπορεί να πιστεύεις ή όχι σε διάφορα πολιτικά ιδεολογήματα, μπορεί να μην σε έχει ακουμπήσει ακόμη η κρίση, μπορεί να περιγελάς τους ρομαντικούς και μοναχικούς επαναστάτες αλλά οφείλεις να γνωρίζεις ότι το σύστημα δεν έχει συναισθήματα, το σύστημα είναι αδηφάγο και παμφάγο. Όταν αρχίσουν να λείπουν τα θύματα, εσύ θα θυσιαστείς στον Μινώταυρο και δεν θα υπάρχει ούτε Αριάδνη ούτε μίτος για να βγεις από εκεί που είσαι βαθιά χωμένος και πιστεύεις ότι είσαι αλώβητος. Δεν μπορεί να πιστεύεις ότι το σκοτάδι της τρύπας σου είναι το βασίλειο των ουρανών, δεν μπορεί να μην τολμάς σαν τον τυφλοπόντικα, να βγεις στο φως του ήλιου επειδή θα σε τυφλώσει. Η αποστροφή προς τον αγώνα σε βυθίζει ακόμη περισσότερο στα τάρταρα, σου δημιουργεί μια πλασματική πραγματικότητα όπου νομίζεις ότι είσαι ευτυχισμένος αλλά, ουσιαστικά, δεκάδες καλώδια χειρίζονται τον εγκέφαλο και τον εαυτό σου και δεκάδες σωλήνες σε υποβάλλουν σε καθημερινή αφαίμαξη. Οφείλεις να ζήσεις, οφείλεις να παλέψεις ενάντια σε αυτό που θεωρείς παράδεισο αλλά είναι η κόλασή σου, η κόλασή μας.
Οφείλεις να μεταλαμπαδεύσεις το φως από τη δάδα που συνεχίζουν να κρατούν ορισμένα παιδιά, που αγωνίζονται κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στον εφησυχασμό και την αλλοτρίωση. Οφείλεις να βγεις από την τρύπα σου για να μπορέσουν τα παιδιά σου, τα παιδιά μας να ζήσουν σ’ έναν ελεύθερο κόσμο. Δεν είναι αργά, αργά είναι μόνο γι αυτούς που είναι στα νεκροταφεία! Σε χρειαζόμαστε, σε έχουμε ανάγκη και σε περιμένουμε. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το μήνυμα εκείνων που δολοφονήθηκαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η έφοδος στους ουρανούς έχει πάντα θύματα, είναι όμως η έφοδος που σε λυτρώνει, η έφοδος που σε τραβάει προς τα πάνω, αυτή που σε κάνει ισόθεο επειδή θα έχεις πια μεταλλαχτεί, δεν θα είσαι ο φοβισμένος ανθρωπάκος θα είσαι ο οργισμένος εκδικητής, ο πλαστουργός του νέου κόσμου. Ακόμη κι αν αποτύχεις, θα έχεις δοκιμάσει τι σημαίνει ανοίγω τις φτερούγες μου και απογειώνομαι στο μέλλον.

winter is coming (?).....

Ο χειρότερος χειμώνας της τελευταίας δεκαετίας βρίσκεται προ των πυλών. Οι άρχοντες και οι κήρυκές τους το διαλαλούν καθημερινά. Χειμώνας, χειμώνας βαρύς, ασήκωτος... Εμείς μάθαμε μικροί ότι ο χειμώνας αρχίζει τον Δεκέμβρη, επίσης μάθαμε ότι κρατάει τρεις μήνες μετά θα ξεπροβάλει. σιγά - σιγά, η άνοιξη και ο καιρός θα κάνει τον κύκλο του επ' άπειρον μέχρι οι άνθρωποι να καταστρέψουν ό,τι έφτιαξαν και να παραδοθεί η μοίρα και η πορεία του καιρού στους δαίμονες, αυτά έλεγε κι ένας γερο-φιλόσοφος. Η ζωή άλλαξε από τότε, οι άνθρωποι έζησαν τη φρίκη της απανθρωπιάς και τη μοχθηρότητα του θάνατου. Χιλιάδες χρόνια, ο χειμώνας έρχεται και πάντα είναι βαρύς.
Στο σημερινό σύμπαν που ζούμε, ο χειμώνας ξεκίνησε - επίσημα - πριν από 5-6 χρόνια. Κάποιοι άρχοντες προειδοποίησαν: "προσέξτε, έρχεται ο χειμώνας και θα είναι διαφορετικός, θα είναι πολύ βαρύς ...", αυτοί, βέβαια, είχαν φροντίσει να γεμίσουν τις αποθήκες τους με ξύλα. Φρόντισαν να έχουν έτοιμη και την προμήθεια απ' έξω, τακτοποίησαν τις υποθέσεις τους, λεηλάτησαν και αποθήκευσαν τη σοδειά των άλλων και συνέχιζαν να προειδοποιούν. Και, τελικά, ο χειμώνας ήρθε. Βαρύς, αδυσώπητος, αμείλιχτος, ανατρεπτικός, αμοραλιστής, απάνθρωπος, βίαιος, το χιόνι του έχει μαύρο χρώμα, κάλυψε τη γη με μαύρο πέπλο σαν σάβανο. Ο χειμώνας είναι εδώ, δεν τον περιμένουμε. Πάγωσε την καρδιά μας, κρυστάλλωσε την ψυχή μας, φύσηξε το παγερό του χαμόγελο στον κόσμο μας και μας αιφνιδίασε με τον τρόπο του.
Ο χειρότερος χειμώνας της δεκαετίας, όμως, δεν πρόκειται να έρθει, απλούστατα γιατί είναι ήδη εδώ, γιατί μετρά ήδη τους νεκρούς του και τα θύματά του, χρόνια τώρα. Ο χειμώνας δεν φεύγει με ευχέλαια, δεν φεύγει με γιορτές και πανηγύρια, δεν τον ενοχλούν τα ανταλλακτικά παζάρια και οι κοινοβιακές δράσεις, δεν σκιάζεται τις ατελείωτες διαμάχες για τον τρόπο με τον οποίο θα τον πολεμήσουμε και θα ξαναζεστάνουμε την Ύπαρξή μας. Ο χειμώνας, χαμογελάει πικρόχολα πίσω από την πλάτη μας: "τι μικρά ανθρωπάκια που είστε! Εγώ είμαι ο βασιλιάς χειμώνας, δεν φοβάμαι τα σκουλήκια και τα έντομα, τα εξοντώνω με το ψύχος μου"! Τα δόντια του, κάτασπρα με σταγόνες από αίμα αποκαλύπτονται στο χυδαίο χαμόγελό του.
Όμως, στον τόπο μας, εδώ και καιρό, οι εποχές άλλαξαν. Ο χειμώνας έρχεται για να μείνει και έρχεται πάντα νωρίτερα. Αλλά ξαφνιάζεται, αυτό το τέρας ξαφνιάζεται από τη λάμψη της δικής μας άνοιξης, του δικού μας αλεξίσφαιρου χιτώνα μπροστά στα τόσα όπλα του. Εδώ και χρόνια, ο χειμώνας έρχεται ένα μήνα νωρίτερα αλλά και εμείς είμαστε έτοιμοι. Αυτό που συναντάει είναι η λάμψη από την τεράστια πυρκαγιά που ανάβουμε κάπου εκεί στα μέσα του Νοέμβρη. Και μόλις ξεμυτίσει ο πρώτος του μήνας, ξέρει τι θα 'βρει μπροστά του. Εμείς δεν φοβόμαστε τον χειμώνα, στη χώρα μας εξοικειωθήκαμε μαζί του. Έχουμε κι εμείς τις αποθήκες μας γεμάτες. Και δεν είναι ξύλα και κάρβουνα τα υλικά που καίμε, είναι σώματα, καρδιές, ψυχές που λαμπαδιάζουν και φεγγοβολούν στα άκρη της γης. Δεκέμβρηδες δεν μας σκιάζουν πια, το κρύο δεν μας ακουμπάει, το χιόνι δεν παγώνει τις ψυχές και το σώμα μας, γίναμε λαμπάδα, φλόγα φοβερή που θα πυρπολήσει το σύμπαν. Μάθαμε από Νοέμβρηδες, μάθαμε και από Δεκέμβρηδες, μάθαμε και από χειμώνες. Κανείς τους δεν μας νίκησε και κανείς τους δεν μας τρομάζει.
Αλλοίμονο σε σας αφεντικά, ερπετά, φίδια, εξουσιαστές και τρομολάγνοι, πρέπει να τρέμετε, πρέπει να φοβάστε, όχι γιατί έρχεται ο χειμώνας αλλά γιατί θα έρθει η Άνοιξη....

Notre vie

(A Veronique, avec toute mon amour)

Sur l'écran de nos vies
les larmes laissent des traces.
Mémoires d'un perdant, une vie sans caresses.
Les champs inexplorés, les images de notre vie,
perdu pendant le film commence sans nous
et continue à l'infini,
sans déesses à satisfaire nos désirs.

En venu de l'inconnu,a la courbe de ma vie,
à remplir avec le parfum de la vie de mes désirs,
a l' ombre et au lumière,
dans la fraîcheur et dans la chaleur,
j' ai rencontré et je l'ai dit, ce que les jeux de la vie ont joué.

Apparition perdu un, une fraîcheur qui reste sur les lèvres,
je t' ai rencontré et je dis
sur la scène de la vie, nous ne sommes pas des étrangers.
aller en photos, heures, mois, moments congelés,
a l'étape de notre vie, tout cela nous unissent!

Το ζευγάρωμα των άστρων

(Στην Αγγελική για το Συμπόσιο και τον Έρωτα)

Amo ergo sum!!

Στο μαύρο αυτό, του σύμπαντος ατέλειωτο σκοτάδι,

Αυτό που τεράστιες ποσότητες φωτός διαρκώς καταβροχθίζει,

Τις θάβει στον απύθμενο βυθό της άψυχης ζωής του,

Σ’  αυτό τον κόσμο που δεν θέλει να φανεί μα να σε βασανίζει,

Τα  άστρα  ερωτεύονται  και στήνουνε χορό προτού φανούν στη γη!

Στο μαύρο χρώμα τυλίγονται κι ερωτεύονται θεοί, δαίμονες, αερικά

κι ουρές από κομήτες που αόριστα στο χάος του συχνά φεγγοβολάνε,

μαζί με τ’  άστρα τ’  ουρανού πλανεύουνε με ανταύγειες

τους δύστυχους, μικρούς θνητούς που έρωτα ζητάνε,

Να τους θυμίσουν πως αυτά, αιώνια αγαπάνε!

Εκεί στου σκότους τη φεγγοβολιά, στην άρση του θανάτου,

Εκεί θ’  ανέβει η ψυχή, μαλαματένια, πλουμιστή,

Την ώρα που θα ερωτευθεί, να πει στο χάρο γεια σου!

Ο Έρωτας π’  αναζητάς, σ’ ολάκερη τη ζήση,

Είν’ ο καρπός του Αλλουνού, ατέλειωτο μεθύσι,

Είν’  η εικόνα του θεού που στέκεται θωρώντας

Πως τ΄ άβουλα μικρά στοιχειά, πάνω στον πλανήτη που φτιαξε,

ζουν, δήθεν, χαζοπερνώντας.

Κι εκεί ψηλά στη μοναξιά, στο ψύχος του απείρου,

Τ΄άστρα σφιχταγκαλιάζονται, ορίζοντας τα όρια του άπιαστου ονείρου,

Εκεί, ακόμη κι ο θεός, που ζει θλιμμένος και μονάχος,

Εκεί ο Έρωτας ανθεί, μοσχοβολά ο βράχος

π’ όρθιος στέκει, σκυθρωπός, στο χώρο του βωμού σου

να σου θυμίζει διαρκώς, πως η απουσία του Έρωτα,

θαν’ η ώρα του χαμού σου!