ΦΙΛΟΙ

Τους τελευταίους μήνες νομίζω ότι έχασα κάμποσους φίλους. Βλέπετε το να έχεις άποψη για τα πράγματα, είναι κάτι που ενοχλεί τους μισούς Έλληνες (οι άλλοι μισοί ενοχλούνται από τους προηγούμενους).
Αν εκφράσεις άποψη για την πολιτική, αν συμμετέχεις σε μια κίνηση (όχι κόμμα), αν ασκείς κριτική και, κυρίως, αν εκδηλώνεις ανοιχτά την απέχθειά σου για την ατομική προβολή και την εγωπάθεια, τότε χάνεις "φίλους".
Αν ασκείς ανοιχτά κριτική στους χριστιανούς που υποκρίνονται ότι είναι χριστιανοί τηρώντας μόνο το λειτουργικό και απαξιώνοντας τη σημασία των διδαχών του Ιησού, αν χλευάζεις ανοιχτά αυτούς που νομίζουν ότι ο παράδεισος είναι ένα τεράστιο θέατρο και, επομένως, όσα περισσότερα πληρώσεις τόσο καλύτερη θέση θα βρεις κοντά στη σκηνή [απ' όπου, όμως, ούτε που διανοείσαι ότι με το σήκωμα της αυλαίας θα ξεχυθούν λιοντάρια], αν φτύνεις κατάμουτρα αυτούς που ανέχονται την αδικία και την εκμετάλλευση αλλά, κατά τα άλλα, είναι πιστοί "εν θεώ αδελφοί", τότε χάνεις "φίλους"
Αν προσπαθείς να βοηθήσεις αφιλοκερδώς άλλους συνανθρώπους σου, χαλάς την πιάτσα [του οικονομικά ορθώς σκεπτόμενου άνθρωπου της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς] και βεβαια πάλι χάνεις "φίλους".
Αν δεν σκύβεις το κεφάλι στη δουλειά, εκεί όπου βλέπεις το άδικο και την αλλαζονεία της εξουσίας, αν προσπαθείς να υποστηρίξεις αυτόν που έχασε την αξιοπρέπειά του ικετεύοντας να μη χάσει τη θεσούλα του και συνθλίβεται από τα αδηφάγα γρανάζια ενός απάνθρωπου συστήματος σε μια χώρα που δεν μας χωρά πια, τότε χάνεις "φίλους" γιατί σχεδόν όλοι υποκλίνονται με σεβασμό στην εξουσία και τον θεό-νόμο.
Αν το "πολιτικό" για σένα είναι το ξεπέρασμα του Εγώ, ο θρίαμβος του Εμείς και η κατάκτηση του α-πολίτικου, αν απαξιώνεις την κομματική λογική, τη δογματική παράκρουση, το κάλεσμα των (πολιτικών) σειρήνων που σε καλούν στο νησί τους για να μετατραπούν, αμέσως μετά, σε Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, αν διατηρείς την πολυτέλεια να σκέφτεσαι έξω από το κομματικό χαρτομάνι και τον ίσκιο του ηγέτη, του καθοδηγητή του ινστρούχτορα, αν για σένα ο "πολιτικός άνδρας" είναι ο απόηχος της πρωτόγονης εποχής και της ανθρώπινης προϊστορίας...τότε, πάλι, χάνεις "φίλους" επειδή η συντριπτική πλειοψηφία λατρεύει την "παράταξη", το κόμμα, τον ηγέτη.
Αν βρίσκεις διέξοδο και ανακούφιση όλο και περισσότερο στην απομάκρυνση από την αγέλη και στον στοχασμό του ανέφικτου, αν καταθλίβεσαι για την ανθρωπότητα και το δυσοίωνο μέλλον της αλλά ξανοίγεσαι σε πελάγη περιπέτειας, πάλης με το άγνωστο και συγκρούσεων μέσα στα τετραγωνικά χιλιοστά του εγκεφάλου σου, τότε χάνεις "φίλους" επειδή ο φίλος αναγνωρίζει την εικόνα του φίλου μόνο στον κίνδυνο και σε κανέναν, σχεδόν, δεν αρέσει το ταξίδι σου.
Αν πιστεύεις στον Έρωτα σε μία εποχή βαρβαρότητας όπου οι σχέσεις έγιναν σπορ, επίδειξη και εγωισμός, αν πιστεύεις ότι Αυτός [ο έρωτας] είναι το μαγικό ραβδί που θα σε κάνει να δεις μέσα στη φτώχεια, στην απληστία, στην εκμετάλλευση, στη λατρεία του εφήμερου, στον θάνατο των ψυχών, το ανθρώπινο μεγαλείο, τη δύναμη για ζωή, την ολοκλήρωση του εαυτού σου, τη στοργή της καθημερινότητας, τη θεμελίωση της θυσίας και την ψυχική ανάταση....ε, τότε χάνεις πολλούς "φίλους" που, ίσως, δεν θα γνωρίσουν ποτέ αυτό για το οποίο εμφανίστηκε ο άνθρωπος σ' αυτό τον κόσμο.
Αν είσαι "διαφορετικός" χάνεις φίλους και μαζεύεις εχθρούς.
Αν είσαι "ασυμβίβαστος" θα τους συσπειρώσεις όλους εναντίον σου.
Αν προσπαθείς να είσαι (όσο το δυνατόν) περισσότερο δίκαιος, θα σταυρωθείς όπως Εκείνος.

Ο Επίκουρος έλεγε ότι η μόνη μέθοδος για να κατακτήσεις την "αταραξία της ψυχής" και να ξεπεράσεις τους φόβους που σου ενσπείρει αυτός ο κόσμος είναι να ζήσεις έτσι ώστε να μη γίνεις αντιληπτός από κανένα: "λάθε βιώσας".
Εμεις επιλέγουμε τον άλλο δρόμο, τον δρόμο που σε οδηγεί στην απώλεια χιλιάδων "φίλων" αλλά και στην αναγνώριση στα άγνωστα πρόσωπα που συναντάς καθημερινά και με τα οποία μοιράζεσαι τον αέρα που αναπνέεις, των λίγων, μοναδικών, αυθεντικών και πραγματικών ΦΙΛΩΝ.

[αφιερωμένο στους παλιούς και καινούργιους φίλους μου,στους γιους μου και την αγάπη μου και, οπωσδήποτε, στους μαθητές μου]