η απώλεια ορίζει τη ζωή,
χάνοντας βρίσκουμε αυτό που μας κρατάει ζωντανούς,
ο αχός του μόχθου παύει,
η ψυχή αρχίζει την αδέσμευτη περιπλάνηση στο άπειρο
προσκρούοντας στα ριγμένα άτακτα εμπόδια
που ενσαρκώνονται σε μια έναστρη βραδιά...
ο ήχος της σιωπής βοά στους πλάνητες
και απερίσκεπτους οδοιπόρους της δικής τους επωδού,
ο νόστος φαντάζει δόκιμος και η πλανεύτρα τροχιά
του εκηβόλου Φοίβου αγναντεύει το άμορφο,
οι βέβηλοι ωχριούν εμπρός στο νάμα της αφθονίας
μιας αλλοπαρμένης σκέψης, μιας ανείπωτης φθοράς,
το έρμα του ουράνιου σκύφους αναπλάθει την πάλη
θεών και δαιμόνων, του πρότερου και του ύστερου,
φθόνος ζαλώνεται στα τρίγλυφα και τις μετόπες
ανάερων λίθων που σχηματοποίησαν το αιώνιο,
το υπέροχο και το μεγαλειώδες,
σιωπώντας για το καθημερινό και εφήμερο,
στο πέλαγος ασημώνουν το σούρουπο οι αχτίδες της θυσίας
του μέγιστου σύμβολου της αιώνιας φλόγας
που κουρσεύει μνήμες, καρδιές και ψίθυρους
λαβωμένων καρδιών,
η απώλεια ορίζει τον όλεθρο που αναμένει τον χρόνο
στο αιώνιο παιχνίδι του ξετυλίγματος ενός μίτου
δίχως αρχή και τέλος,
μα με τερατώδες και επώδυνο τρύγημα χυμού
σταλάγματος στον ουρανίσκο με ευθύνη για την έσχατη,
τη φρενιτώδη δρασκελιά στο άγνωστο,
για τη συναπάντηση με το Μεγάλο Ίσως,
για το αντίκρισμα ενός παρ-άδη-σου
με ή δίχως οβολό για τον βαρκάρη,
η απώλεια στενεύει το σφρίγος, την ανάταση του πνεύματος,
την ευμάρεια του εφικτού,
διώκει ανελέητα το "σήμερα", καλύπτει τη φοβία των ατρόμητων,
η απώλεια σπουδάζει σε νότες μελαγχολίας,
αγναντεύει πέλαγα αταξίδευτα, στίχους άγραφους,
χορεύει με τη μοναξιά τα νυχτερινά μπλουζ
σε βρεγμένους δρόμους, έρημες στοές και υπόγεια στενά,
η απώλεια σφραγίζει την οφειλή, το χρέος,
τις λέξεις που καρπίζουν χωρίς νερό, δίχως ήλιο,
δίχως λόγια αγάπης, σύμπλευσης, κατανόησης,
η απώλεια ορίζει το μέλλον
και μαζί τη μνήμη σου......
[στον φίλο που ταξιδεύει πια στο άγνωστο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου