DEJA VU

Σαν τον κόκο της άμμου που γυρίζει σε πέρλα,
σαν τον έρημο σύντροφο που σου λέει ξανά "έλα",
σαν την κόγχη στο δόρυ που τρυπάει το στέρνο,
σαν παιδί πεινασμένο,πεταγμένο, διωγμένο,

μεσ' τον κόσμο που γύρισες
είδες φλόγες να γλύφουν
τις καρδιές που ματώσανε
απ' την οργή να ξεφύγουν,

σαν του ήλιου την ήριδα, τη φωτιά του θηρίου,
σαν το χάδι που άπλωσες με την αίσθηση κρύου,
σαν της μοίρας το κρυστάλινο και σαρδόνιο γέλιο,
σαν τις νότες που άκουσες μεσ' σε άγνωστο τραίνο,

το λιοπύρι που έκαψε
κάθε πόθο κι ελπίδα,
την ανάσα που χάρισε
κάθε μια ρυτίδα,

μεσ' το σύμπαν ξεκίνησες τρομερός αναβάτης,
είδες όνειρα κύμματα που υμνούν την αγάπη,
είδες πόθους και έρημες, λαμπερές παραλίες,
είδες πράγματα ανήκουστα που φωτίζαν λυχνίες,

είδες το άγριο πέλαγο,
την οργή του χειμώνα,
και τη γλύκα της άνοιξης
στα ποτά του θαμώνα,
σ' ένα έρημο, βρώμικο, θλιβερό καταγώγι
του ανθρώπου τη μοίρα που ξεστόμισε "όχι",

είδες πλάσματα ξένα, θλιβερές παρουσίες
που της ξέρασ' η ώρα, τις ξεράσαν οι μοίρες,
είδες το αίμα του δράκοντα
να σκορπίζει παλαίστρες,
να συγκρούονται γίγαντες,
να σκορπάνε οι τέφρες,

είδες μάτια χαμένα, θλιβερά, σκοτεινά, μαραμένα,
τα πάθη που κοιτούσανε νάναι 'κει σαπισμένα,
και το κάλλος συνάντησες, τη θαμπάδα κι εκείνη
μα σε λίγο κι εκείνο ξαναγίνηκε οδύνη,

είδες νέους με όνειρα,
πλουμιστές πανοπλίες,
του ανέμου τα σύνεργα,
θλιβερές οπτασίες,

είδες ο,τι δεν έπρεπε και εκείνο που εχάθη
στη ζωή ξαναφάνηκες για να γινεις ξανά στάχτη,
είδες άνομα σχέδια, του ανθρώπου ιστορίες,
είδες ο,τι εγίνηκε και ξανάρχεται, μολυσμένοι παρίες,

μεσα στ' άστρα γεννήθηκες
και νομίζεις πως θάσαι
το αιώνιο πλάσμα
που εσύ το φοβάσαι,
όμως
ο,τι ζεις κι ανασαίνεις,
ο,τι πέρασες κι είδες,
στων ανθρώπων τις μνήμες
(μην ξεχνάς)
οι κραυγές μένουν ίδιες.