στης Κίρκης τον λατρευτό τον κήπο
δεν φυτρώνουνε πια λουλούδια,
δεν θα βρεις ρόδα, τουλίπες και κρίνα
δεν θάβρεις χρυσάνθεμα και ζουμπούλια,
μεσ' τον μαγικό κήπο δεν πετουν πεταλούδες,
δεν θ΄ ακούσεις τραγούδια, δεν υπάρχουν όργανα,
δεν υπάρχουν ανάσες ούτε μουσικοί,
οι άρπες σώπασαν, τα κύμβαλα ορφανά ξόανα,
χορτάρι παχύ φυτρώνει σε κάθε σημείο,
άνθρωποι βόσκουν με τη μουσούδα χωμένη στη γη,
παντού δυσωδία, τα ζώα κυλιουνται
στης πλήξης τη μέρα, θορυβώδης σιωπή,
βοσκός-σάτυρος τον αυλό του παίζει
κι ολόγυρα ματώνουν παιχνίδια που τάζει
σε πλάσματα νύχτας και μέρας σκοπούς,
φαντάσματα άλλης εποχής, αδιέξοδους ατροπούς,
στον κήπο της Κίρκης
δεν φυτρώνουν λουλούδια,
τα παιδιά δεν παίζουν
δεν θ' ακούσεις τραγούδια,
ο ουρανός δεν φωτίζει
ο ήλιος καίει και φλόγα χαρίζει
εκεί στο βάθος
που ψυχές αλωνίζει,
μαύρος άνεμος σκορπίζει τέφρα
ανασαίνεις θάνατο,
φτύνεις μίσος κι οργή
η συνείδηση παραέγινε χαλαρή,
στον κήπο του πλούτου,
της ηδονής , της αφθονίας
δεν βρίσκεις αυτό που θέλεις
κοιτάς παραπέρα
ορμη θύελλας, πλουτισμού αγέρα,
εκεί δεν γλύτωσε ο Πολίτης
κι οι σύντροφοι χαθήκαν όλοι,
στον κήπο της Κίρκης
κυκλοφορείς με πιστόλι,
δεν υπάρχει αίσθηση γέννας,
δεν υπάρχει νόστος,
ο Οδυσσέας χάθηκε,
το τέρας χαμογέλασε
ο μονόφθαλμος τον κέρασε,
στον κήπο της Κίρκης
ραδιοκύματα βασιλεύουν,
άγρια ηδονή,
πάθος, ζωώδης ορμή,
σ' αυτόν τον κήπο κοιτάς
και βλέπεις θεά την Εικόνα,
δεν υπάρχει λυτρωμός
το χέρι μακραίνει, νέος κόσμος,
νέος χαμός,
χαλκός σε σύρμα,
χαλαζίας, μικροσυσκευές,
ανόργανη ύλη,
χαμένη ζωή,
οι ποιητές έφυγαν,
σαρκάστηκαν οι στοχαστές,
οι διαφορετικοί έγιναν θύματα
χιλιάδες στόχοι, χιλιάδες βολές,
στον κήπο της Κίρκης
ματώνει κάθε πρωινό,
δεν υπάρχει θέση
γι αναβάτη, για θνητό,
της γης κολασμένοι,
σε στόχο ταγμένοι,
μετάγγίζουμε κρυφά,
κάθε μέρα, κάθε στιγμή,
σταγόνες ζωής, ανθρωπιά,
κι αν χαθούμε στον κήπο,
αγάλματα κρίνουν,
χορδές με λυγμούς
στρώνουν δρόμους σκληρούς,
με πόνο, χαράζουν ορίζοντα
μετά το ολοκαύτωμα,
μονοπάτια άλλου παράδεισου
άλλου ονείρου φραγή,
αλλου ονείρου σπουδή.
δεν θ΄ ακούσεις τραγούδια, δεν υπάρχουν όργανα,
δεν υπάρχουν ανάσες ούτε μουσικοί,
οι άρπες σώπασαν, τα κύμβαλα ορφανά ξόανα,
χορτάρι παχύ φυτρώνει σε κάθε σημείο,
άνθρωποι βόσκουν με τη μουσούδα χωμένη στη γη,
παντού δυσωδία, τα ζώα κυλιουνται
στης πλήξης τη μέρα, θορυβώδης σιωπή,
βοσκός-σάτυρος τον αυλό του παίζει
κι ολόγυρα ματώνουν παιχνίδια που τάζει
σε πλάσματα νύχτας και μέρας σκοπούς,
φαντάσματα άλλης εποχής, αδιέξοδους ατροπούς,
στον κήπο της Κίρκης
δεν φυτρώνουν λουλούδια,
τα παιδιά δεν παίζουν
δεν θ' ακούσεις τραγούδια,
ο ουρανός δεν φωτίζει
ο ήλιος καίει και φλόγα χαρίζει
εκεί στο βάθος
που ψυχές αλωνίζει,
μαύρος άνεμος σκορπίζει τέφρα
ανασαίνεις θάνατο,
φτύνεις μίσος κι οργή
η συνείδηση παραέγινε χαλαρή,
στον κήπο του πλούτου,
της ηδονής , της αφθονίας
δεν βρίσκεις αυτό που θέλεις
κοιτάς παραπέρα
ορμη θύελλας, πλουτισμού αγέρα,
εκεί δεν γλύτωσε ο Πολίτης
κι οι σύντροφοι χαθήκαν όλοι,
στον κήπο της Κίρκης
κυκλοφορείς με πιστόλι,
δεν υπάρχει αίσθηση γέννας,
δεν υπάρχει νόστος,
ο Οδυσσέας χάθηκε,
το τέρας χαμογέλασε
ο μονόφθαλμος τον κέρασε,
στον κήπο της Κίρκης
ραδιοκύματα βασιλεύουν,
άγρια ηδονή,
πάθος, ζωώδης ορμή,
σ' αυτόν τον κήπο κοιτάς
και βλέπεις θεά την Εικόνα,
δεν υπάρχει λυτρωμός
το χέρι μακραίνει, νέος κόσμος,
νέος χαμός,
χαλκός σε σύρμα,
χαλαζίας, μικροσυσκευές,
ανόργανη ύλη,
χαμένη ζωή,
οι ποιητές έφυγαν,
σαρκάστηκαν οι στοχαστές,
οι διαφορετικοί έγιναν θύματα
χιλιάδες στόχοι, χιλιάδες βολές,
στον κήπο της Κίρκης
ματώνει κάθε πρωινό,
δεν υπάρχει θέση
γι αναβάτη, για θνητό,
της γης κολασμένοι,
σε στόχο ταγμένοι,
μετάγγίζουμε κρυφά,
κάθε μέρα, κάθε στιγμή,
σταγόνες ζωής, ανθρωπιά,
κι αν χαθούμε στον κήπο,
αγάλματα κρίνουν,
χορδές με λυγμούς
στρώνουν δρόμους σκληρούς,
με πόνο, χαράζουν ορίζοντα
μετά το ολοκαύτωμα,
μονοπάτια άλλου παράδεισου
άλλου ονείρου φραγή,
αλλου ονείρου σπουδή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου